Tras coñecerse o fin do apoio de Basagoiti ao PSE, a incerteza sobre as eleccións anticipadas reavivouse. Mostrouse satisfeito, polo menos en aparencia, con todos os xogadores que puidesen estar en liza nas próximas eleccións autonómicas. Ao final, rompeuse un goberno criticado unha e outra vez polos partidos abertzales, pero, de verdade, quen quere un adianto electoral? Por unha banda, o PNV e a coalición que podería presentarse en nome do polo soberanista foron captados sen candidato, sen esquecer a falta de sentenza sobre sortu. Doutra banda, pedir unha moción de confianza é tan lexítimo como inútil, porque é o propio lehendakari o que ten que proporllo no Parlamento, e case ninguén dúbida de que non se vai a tirar pedras voluntariamente. Ao final, moito balbordo, pero a falta de sorpresas, quen nos mostramos desconfiados da perseveranza do goberno do PSE, apoiado polo pp, non nos queda máis que aceptar que, aínda que adiantemos un pouco as eleccións, van cumprir practicamente toda a lexislatura.

E de novo estamos en campaña, xa están en marcha as enquisas previas ás eleccións. Tamén os nervios, segundo dise, nos lugares de charlatanería dos partidos e dos medios. Neste contexto, expúxose a necesidade de que haxa un acordo entre abertzales que non sexa o novo. Algúns queren situar esta posible confluencia fóra da contenda electoral e subliñan a necesidade de traballar conxuntamente no recoñecemento do dereito á autodeterminación. Non vexo imposible unha iniciativa común sobre o dereito a decidir, senón con que obxectivos e con que medios, e máis aló diso, sería posible unha colaboración máis forte entre dúas almas do nacionalismo que practican o nacionalismo de forma tan diferente. Os partidarios desta reunificación declararon que todos os abertzales son irmáns e coincidiron na necesidade de facer unha viaxe polo menos neste tema. Eu teño as miñas dúbidas sobre si, máis aló dunha reivindicación, pode haber outras colaboracións nestes momentos. Creo que o achegamento das eleccións é un obstáculo máis que un estímulo, e non comparto a idea de que, despois do goberno de 2009, traerá o irmandamento de dúas almas. Vexo o partido, polo menos a curto prazo, entre dúas almas que algúns sitúan no seo da familia. Iso si, o que quede segundo na loita, o abertzale, os irmáns, inclinarase probablemente pola vitoria, aínda que no día a día dos pobos nos que a maioría nacionalista é maioritaria as actuacións sexan diferentes.