MERCADOS Ou DEMOCRACIA, aí está a cuestión, no modelo actual ambos non son posibles. As notas das axencias de cualificación, os ataques ás débedas soberanas, a súa influencia nos cumes da UE… E por encima de todo, as operacións de salvamento dos bancos son as que máis claramente indican quen manda.

É máis importante que o afundimento da educación, a saúde e a investigación ou o fracaso de millóns de desempregados, que Bankia libérese das chamas do inferno, porque pola contra a destrución será moito maior. E nesa fraude estamos atrapados os cidadáns dos países que hoxe en día están a vivir crises financeiras, gregos, irlandeses, españois, da UE en xeral e do mundo en xeral, porque no fondo, dunha ou outra maneira, a cadea esténdese a todo o mundo. E tamén o medo.

Non é para menos: O Goberno español, por exemplo, xa rescatou a Bankia con 23.500 millóns de euros a través da súa conta bancaria. Calcúlase que o banco español terá que pór no estado de saúde preto de 60.000 millóns de euros. E esas son só previsións, sempre equivocadas, porque mostran menos diñeiro do que se usa ao final. Ademais, tranquilo, aínda ten marxe Rajoy, e esa cifra non é máis que o 5-6% do PIB español, mentres que en Irlanda, por exemplo, o Goberno empregou o 30% do seu PIB na nacionalización de Allied Irish Bank.

O molde tamén é curioso: o Estado non vai dar diñeiro directamente a Bankia, porque para iso tería que pedilo aos mercados e non pode. Por tanto, comprará as accións de Bankia, pero non directamente, senón a través da emisión de débeda. É dicir, non pode facer diñeiro nin dar diñeiro aos bancos, pero si aumentar a débeda. Despois, Bankia pode utilizar esa débeda do Estado como garantía para conseguir diñeiro noutros bancos ou no BCE, ou simplemente pode vender directamente nos mercados. Pero o último responsable é o Estado, que tamén pode fracasar, como demostran os rescates de Grecia, Portugal ou Irlanda.

En definitiva, con esta emisión de débeda para Bankia, o Goberno do pp está a levar a cabo un rescate indirecto do BCE. E como se viu claramente na crise financeira actual e na débeda externa do terceiro mundo, o bulebule da débeda sempre termina no rescate.

CANTO ES 23.500 millóns de euros? Algúns exemplos: Máis que o cuádruplo dos orzamentos forais de Gipuzkoa de 2012 ou o triplo dos de Bizkaia; o que se quere gastar en tres proxectos de alta velocidade no País Vasco (uns 10.000 millóns de euros) multiplicado por dous; catro veces máis que o que España gasta nun ano de investigación… E si, parece que o ministro de Economía de España, Luís de Guindos, aprendería ben do desastre de Lehman Brothers, cando en 2007, o O O Banco deixouno caer en España.
Pero non basta con ser banqueiro para que todo sexa libre, non, fai falta un gran banco, cuxa caída condiciona todo o sistema financeiro ou a economía de todo un país. Entón si, en Islandia, pero en España todo é libre: defraudar, render contas mal, facer unha xestión pésima, enriquecerse a expensas dos desafiuzados… Todo é posible porque si non, as consecuencias serán peores.

BENDITOS os grandes debedores cuxa destrución é dos demais, porque eles terán garantida a salvación. Un exemplo máis próximo: ARGIA, por exemplo, non duraría moito cunha débeda de 100.000 euros, e si non alguén participa, acabouse en tres ou catro anos. Con todo, Présa, que publica O País, leva anos arrastrando débedas por valor de 5.000 millóns de euros (publicamente desde 2008), pero apraza os pagos cos bancos cada ano, até 2016, cando xa conseguiu que a débeda se atrasase.

Pero como? Por que? Moitas respostas están nos seus editoriais. Coñecendo a súa débeda, o lector pode entender mellor con que paixón defende este xornal un pacto global entre o PP e o PSOE, así como para o rescate bancario: “A contribución do diñeiro público é o procedemento máis eficaz para recuperar a solvencia dun banco a condición de que o Estado teña a capacidade de recuperala posteriormente” (O País, 27/5/2012, páxina 32). Conclusión: na súa gravidade, Comunicación Máis Viva está máis sa que SAL Présa. Dá risa cando se critican as escasas e apreciadas axudas públicas aos medios de comunicación e á cultura vasca. E vergoña.