O capitalismo que fala a través dos seus xestores políticos –gobernos autonómicos e centrais de quenda– e dos seus portavoces mediáticos, ten medo ás mobilizacións populares, as folgas, as manifestacións, as concentracións, os campamentos e as asembleas populares. Por iso, os sectores populares e os traballadores están a tentar buscar como impedir e impedir que se ocupe a rúa. Si non se prohiben, restrínxense os límites legais de tempo para celebrar unha manifestación, asemblea ou acampada e detense a quen están a participar nela. A rúa, para o capitalismo e os seus xestores, é súa e queren impor as súas condicións e criterios. Ante esta situación, os sectores populares e os traballadores deberían ocupar a rúa de forma permanente para denunciar a barbarie do capitalismo e a colaboración política dos seus xestores (gobernos), así como deseñar alternativas baseadas na solidariedade.

Temos que dar a benvida ás mobilizacións que puxeron en marcha os colectivos sociais de Euskal Herria, que están en contra dos recortes sociais provocados pola crise do capitalismo financeiro. Hai diñeiro para salvar aos bancos da quebra, da mala xestión, da usura especulativa, pero non para a sanidade, a educación, para facer fronte á dependencia ou para crear emprego digno. O pasado fin de semana e o próximo, o catro capitais de Hego Euskal Herria foron ocupadas –e van ser ocupadas– por miles de persoas, convocadas por 50 grupos sociais e sindicatos abertzales. O obxectivo é denunciar os recortes nos servizos sociais, no emprego e nos soldos que se produciron. Tamén se mobilizarán en contra das administracións públicas que aseguren cínicamente que levarán eses recortes aos tribunais de xustiza. Estas administracións deberían utilizar, polo menos, a “licenza foral” e non aplicar as restricións. A ocupación da rúa mentres se dediquen ao cinismo e á hipocrisía será un dereito e un deber