Nos tempos inmemoriais, naquela remota época en que o universo se estaba xestando, as montañas eran grandes amigas: vivían xuntas e camiñaban xuntas. Nestas remotas idades, os lagos formaban un só mar. Os animais eran amigos.

Naquel momento marabilloso no que naceron as estrelas, ilumináronse os planetas e chegou ao mundo auga potable e habitable, o rumbo da natureza dominada por unha convivencia colorida. E unha orquestra sinfónica de pingüíns amenizaba cada día as ceas de animais e seres humanos.Con todo
, sen ningunha advertencia e de súpeto, aquel mundo transformouse por completo. Os ríos perderon o mar. A neve habíase ensuciado. Apaga, fogóns… A razón? O raio trouxo sobre a terra e os mares un animal branco, de dúas patas; A súa Maxestade o rei. Fíxose bo na bilis. Mala, mala sorte.

ESCOPETA DE DOUS OLLOS A súa Alteza roubou o marfil e empezou a regalarlle un látigo. Roubar ouro e impor traballos forzados. No tempo libre, nun tempo en que as leis da crueldade non parecían acertar, o rei achegábase á mandíbula cunha escopeta de dous ollos e disparaba contra todo o que se lle puña diante: a botella buxán, o espantallo dos hortos e a roda dos carruajes.

Cando se aburriu cos barcos e os trastes, disparou contra o seu irmán, o seu fillo, contra a cebra de África e contra o porco dos Porcos. Cazou guepardo xaspeados, aguias negras, crocodilos chorosos e cobras txistularis.

Convidou aos seus compañeiros de corte a cazar e lanzou a chamada praga urbana de turismo. Achegáronselle curas, militares, empregados, banqueiros, bombeiros, xornalistas…

Grazas a unha escopeta de dous ollos, si o cazador aventureiro non acertaba cun disparo, co segundo estalaba a matanza. E si por casualidade non acertaba con nin cun nin con outro, podía ser por gratitude, porque –como a terra era infinitamente rica– nos terrapléns de tiro errante abríase un pozo de petróleo –ou mineral: de diamante, de carbón, de cobre, de uranio, de níquel…–.

PEDIDO DE ELEFANTE. O desenfreo destes embaixadores provocou o queixume do elefante Tembo. Os colectores de diamantes sen saco roto prenderon a cólera do león Simba. Os turistas trouxeron a rabia do búfalo Nyati, xa que nas augas do río os pobres habitantes da rúa esquecían as baterías da cámara.

A inquietude espertouse e toda a sabana sublevouse, cada cal polo seu lado, sen unidade. Os voitres repiquetearon no aire. Serpes e tartarugas na auga. Antílopes e gamboínos, na terra… En fin, lume de palla, todo iso.

Tomou o camiño do ad aeternum e a discusión entre os animais prolongouse dun modo terrible: que facer? Pospúxose o deseño dunha estratexia común para todos… que facer? Aprazar a aprobación da táctica específica contra a onda biliar… que facer?Pero ao final
si: coincidiron, e os animais dixeron que todo se escureceu e caído de súpeto desde a aparición desta nova clase de seres humanos, os reis e os acólitos. Da sabana abriuse a sabana, da que se derivaron toda a pus e todas as enfermidades. Con todo, que facer?

Para unir forzas e construír unha fronte común contra esta nova clase de homes, o elefante Tembo, collendo o micrófono, gritou: Fose rei, sen distancia!