Para que François Hollande cumpra as súas promesas na campaña electoral, pódese vivir un momento moi interesante na Unión Europea. Tamén podería producirse unha batalla de liderado entre Alemaña e Francia, si é certo que Hollande ten un crecemento e que Merkel ten unha austeridade. Non é o máis prudente nesta dura crise facer previsións contundentes, pero até agora, tal e como actuou a socialdemocracia en Grecia, Portugal, España e outros países de Europa, non hai moita marxe para o optimismo.

Pero, doutra banda, todos os europeos que teñen un raio de esperanza escoitaron o que el anunciou durante a campaña. Hollande estableceu dúas liñas principais con respecto á UE. Por unha banda, está o Pacto Fiscal Europeo, que vai en proceso de aprobación por parte dos Estados membros e que, en teoría, entraría en vigor dentro de cinco anos, pero que na práctica está a levarse a cabo como actividade económica en toda a UE, afogando aos Estados e xerando retrocesos.

Doutra banda, hai un modelo financeiro, Hollande mostrouse moi crítico cos mercados financeiros e anunciou que impulsará as reformas. Entre outras medidas, o Banco Central Europeo (BCE) quere que o diñeiro sexa prestado directamente aos Estados membros, cun pequeno interese e non, como na actualidade, a través dos bancos. É difícil que isto fágase rapidamente, pero quizá sexa máis fácil que o BCE contribúa máis seriamente aos Estados membros cos eurobonos, e iso sería moito máis fácil. Ou que graven determinados investimentos financeiros, como vén esixindo desde hai tempo.

O novo presidente de Francia verase obrigado a saltar por encima deste tres grandes candeas. Un é Merkel, pero tampouco está para foguetes: Hollande non vai ser Sarkozy, cada vez está máis illado na UE e, sobre todo, o seu goberno de coalición estase desmoronando, segundo apuntan as enquisas e as eleccións de Alemaña. A segunda barreira é a dos mercados, que falarán en breve. E a terceira, é a de ámbito interno, porque para que o novo aire que quere instalar en Francia a esquerda ten que gañar as eleccións parlamentarias de xuño.

É difícil imaxinarse a Hollande facendo fronte a todo iso, porque, entre outras cousas, significa enfrontarse aos mercados, e iso é neste momento unha loita a vida ou morte. É máis fácil imaxinar, coa rendición de Alemaña, que se van a adoptar unha serie de medidas de crecemento, iso si, sen cuestionar esencialmente o Tratado de Estabilidade Europea. Pero quen sabe, como demostran os resultados das eleccións gregas, en Europa as faíscas báilanse e non se pode dicir que campo vaise a queimar ou que non. É unha enfermidade, pero o seu comportamento espertou un chisco de esperanza en toda Europa.

Hai uns días aparecía no diario máis lido de ESPAÑA a historia dos zapatos voadores. Un dos primeiros zapatos foi lanzado por un xornalista, George W. Bushi en Bagdad, en 2008. O segundo zapato foi lanzado por un cidadán kurdo en Sevilla, Recip Tayip Erdogan, polo mandatario turco, en decembro de 2010. O de Bagdad cumpriu nove meses en prisión e saíu en liberdade, o kurdo foi condenado a tres anos de cárcere e aínda está en prisión en España. Para o xornalista que escribiu a noticia, trátase dun escándalo que lle ocorreu ao kurdo Hokman Joman. E non lle falta razón. O capítulo que segue é o enésimo capítulo de “Todo é ETA”.

Trátase de historias máis graves que as dos zapatos voadores, historias que sucederon con frecuencia a xornalistas e cidadáns vascos. Javier Salutregi, Teresa Toda, Jesús Mari Zalakain, Arnaldo Otegi, Rafa Díez, Miren Zabaleta, Sonia Jacinto… e outras decenas de persoas foron condenadas pola Audiencia Nacional española pola súa actividade profesional ou política, acusadas de pertencer a ETA ou de cumprir as súas ordes.

O mesmo ocorre cos 13 vascos que están a ser xulgados nos casos D3M e Askatasuna, e pídeselles penas de entre sete e nove anos de cárcere por tentar levar as siglas da esquerda abertzale ás eleccións. Tamén por orde de ETA. Tanto antes como agora aos políticos do pp e de UPN escóitaselles con calma dicir que llo merecen e xa está. Os do PSE agora andan con máis coidado e din que mentres ETA actuaba non se podía permitir que quen non a condenasen comportásense con normalidade nas eleccións. Sobre as peticións de castigo, claro que a xustiza ten que decidir, pero tamén hai que ter en conta os novos tempos.

Agora ocorre o seguinte: Que a violencia do Estado é torpe e o único que se fai evidente.