Coma se fose o primeiro punto dun longo verso, e coa potencia que sempre hai que darlle ao poema inicial, Gerediaga abre con mestría as portas, cruza os campos como centauros. Inclúe pasaxes do amor actual e de toda a súa vida, a terra e o corazón, a nai e o pai, a defensa e a suor da casa e a dor e a morte e a vida e de novo a vida. Non ten escrúpulos, non ten freos, non ten tempo que perder.Gerediaga

Centauro-hankak vai máis aló de Fitola Balba, karpuki tui (Pamiela, 2004), afectada de febre. En torno ao valente e verde libro de entón xa sabiamos que fora azoutado e caído no perigo, esta vez temos que dicir que é un pracer achegarse ao límite dos soños e os sentidos das mulleres. A escritura de Gerediaga xa non é “interesante” ou “innovadora”, xa non é só instinto, senón unha voz e un ton propio que se pode identificar facilmente, o da confusión.

Oh, os discursos de Gerediaga de cinco páxinas! Conduciranche de viaxe aos recunchos do subconsciente que esqueciches. É iconoclasta na área e relixioso nas formas. Ama a un “ti” idealizado, pero dálle unha malleira, dálle patadas. Mostra unha e outra vez a terra e un ceo puro, e a morte e a morte e de novo a vida, ata que, entregándose, únese a todo o que se entrega, ao silencio eterno que é a verdadeira orixe do seu discurso: “Eu para perdurar en ti/ oh para esta terra quente/ para esta terra negra”. Por

que, entón, para morrer, tantas imaxes, tantas fantasías? Probablemente, como Rimbaud ou como nas letras de Jim Morrison, un poeta soñador non pode ordenar a falta de orde do amor, do sufrimento, da felicidade, da tolemia, só describila. Vive. E nesa descrición Gerediaga quéimase sen dúbida, consómese dándoo todo. Ás veces a lector dúbida de que a perna do centauro non é un simple resplandor que o cega. A verdade é que se perderon moitos libros de poemas nunha dibagación sen rumbo. No caso de Gerediaga non. Gerediaga ensinarache o verdadeiro centro do caos.