O modelo educativo que recibimos deixounos grandes pegadas. Desgraciadamente, non é unha cuestión do pasado. Os seus danos poden verse dentro e fóra da pel. Mirando cara a dentro, un dos maiores males que creou é a sangría da identidade e, por tanto, a inseguridade, o medo e a dor persoal. De face ao exterior, influíu directamente na calidade das relacións, empeorando ese prexuízo persoal orixinal. As verdadeiras mentes dos individuos están cubertas, polo que as lóxicas relacións que se articulan non se basean na honestidade. Os ambientes tóxicos parten do encontro entre os homes débiles e os seres humanos perversos. É dicir, a consecuencia máis dramática da educación prexudicial que recibimos é a dinámica de dominar/dominar. Non sabemos con claridade cal é o verdadeiro espírito do débil e o obxectivo oculto da quenlla. A isto engádese a dificultade de que os conquistadores aparecen en calquera ambiente e gócense de mil disfraces. A transformación da educación ten unha gran urxencia. Librámonos moi poucos axentes da mala educación. Nos próximos anos, Euskal Herria ten outro reto real na lista de prioridades (pero na parte superior).