Á espera dos castellanohablantes
Teño un amigo dobremente intervido, rescatado dúas veces: é grego e necesítao nun banco portugués. Talvez sexa por iso polo que ten esa serenidade, porque o outro día expresoume cunha ironía negra e puntillosa, sanamente helena, que eles están como poetas castellanohablantes, esperando aos Alemáns, tranquilos. É dicir, totalmente abatido.
"Por que tanta lentitude no Senado? Por que os senadores están sentados e non dan leis? ", preguntábase Kavafis, esperando a Erdaldunen no poema. “Porque os castellanoparlantes chegarán hoxe. Que leis ditarán, pois, os senadores? Os castellanoparlantes daranos cando cheguen”.
Pero os castellanoparlantes non chegaron e as rúas e prazas baleiráronse rapidamente. Escureceuse e non hai castellanohablantes, e algúns chegaron polos linderos e dixeron que xa non hai castellanohablantes. “E agora que vai pasar sen castellanohablantes? Estas persoas eran a solución ao dilema”.
Comprendo esa inquietude, esa necesidade de decidir. Pero se non fosen castellanoparlantes? E si fósemos donos do noso futuro?
Ás veces non sei si non é demasiado. Sacar o tema mentres estamos na pipa, falando de calquera outra cousa. A nós gústanos falar en voz alta, non deixar case ningún silencio, tecer as voces, que tirar máis forte. Falar do seu, do do outro, do que vimos nas redes, do que... [+]
Pilar Kaltzada é membro do grupo Zedarrak. O 15 de xaneiro o grupo chamou a aproveitar a “gran oportunidade” que vai haber nos próximos anos para impulsar a industria armeira, nun acto solemne que tivo gran repercusión. Segundo o estudo do grupo antimilitarista vitoriano,... [+]
