Obxectivo, desperdicio, perdía a calor do poder. En Usurbil queren esconder os resultados do camiño en inimigos, colectores e enterrar as vergoñas en buracos subterráneos, coma se non fosen de todos nós. Gustaríanos que desaparecesen como os de abaixo dos retretes para que ninguén os vise, coma se os arroios próximos embarcáronse e non tivésemos a responsabilidade de desfacerse da praia. A porta a porta permitiunos que sexamos nós os que creamos o lixo para ter as materias primas, imprescindibles, necesarias. De mozo, aprendemos a diferenciar os burdines dos demais nos talleres, a agrupar os de diferentes valores, a contar a plusvalía de presentar os temas de forma individual nas chatarrerías, a gañar a repartición anual de jornaleros. Así os vexo agora na cociña da Asociación de Amigos de Hernani, contentos co ben feito, co orgullo de reutilizar o lixo en maior medida. Aínda que nun principio había dúbidas turbulentas, coa insistencia hanse despreocupado e atreveríame a dicir que senten días de exemplo. O obxectivo agora é reducir o rexeitamento, tentar canalizar unha organización social diferente á incineradora xigante.