Hoxe é o sesaxésimo segundo día desde que un accidente doméstico obrigoume a permanecer inmóbil varias semanas. Rodeado de libros e computadores, acomodei a miña cama ás miñas necesidades fisiolóxicas básicas e a xanela do meu dormitorio serviume de miradoiro, convertido no espía secreto dos paseantes dun lado a outro. Seguramente ante min, as augas do río, que percorreu o mesmo camiño durante miles de anos, están á espera dunha maior velocidade, ao parecer coa esperanza de chegar á beira.

O río lémbrame o misterio da vida da persoa. Van polas dúas esquinas e aparécenme as ilusións e soños deses homes e mulleres que veñen, así como as desgrazas, aínda que non coñezo os nomes dos personaxes. Pero eu estou con eles, arriba e abaixo, porque desde o nacemento tentamos superar un camiño parecido: saúde, benestar, paz, eternidade... pobreza, nudez, incerteza, morte. Ningunha certeza razoada e veracidade sistematizada vén mitigar o sentimento de dependencia, a limitar o sentido infinito da discapacidade. Unha sensación asfixiante, que non só nos abandona as mans, senón que nos escapa das nosas finitas facultades, ponnos ante o destino como prisioneiros.

O simbolismo do río, coas súas augas pequenas e grandes, faise impactante para os que queren seguir subindo polas correntes. Sería un taller de tolos volver cara ao manancial. Do mesmo xeito que as pingas de auga diríxense cara abaixo –cara á amplitude do mar–, nós –os camiñantes da vida– temos que atopar novos horizontes, onde se esconden na inmensa profundidade do mar a través das beiras ou da area do deserto. Si chegamos a eles, cada un de nós lerá en si mesmo os detalles de signo que lle pertencen. E a procura vólvese eterna porque non sabemos de antemán onde están.

A nosa civilización occidental hai tempo que empeora a intelixencia do home, ao pór ante ela valores que non lle eran propios. Todo está preparado para adormentar os sentidos e castíganos co racionalismo, desprezando incluso a mínima liberdade da mente. O misterio da vida borrouse dos nosos menús cotiáns. Non interesa ao sistema. A noticia que se nos serve é que en Siria un artefacto matou a corenta persoas. Ou que no noso barrio unha muller foi violada por uns mozos. E quedámonos na pel. Temos medo de investigar que hai debaixo de todo isto. Parece que non somos capaces de gritar "basta!" e dar un paso á fronte. Algo nos arrastra cara atrás, coma se quixese avisar de que expor preguntas ao racionalismo asfixiante non nos traerá máis que dificultades.

Pero estou convencido de que nos toca ser nómades, para que mañá descoñeza o lugar en que terei o campamento. A estabilidade de vida márcanos fronteiras e fainos crer que posuímos un espazo que non é o noso. E, por último, no seu defensa lévanos a malograr a propia vida. Ser nómades, precisamente, para que non pensemos que somos señores de ningunha verdade. Nómades, sexamos rápidos responsables dos nosos erros. Nómades, en definitiva, para repasar o noso programa diario. Non hai nin unha letra que estea ben escrita. Por iso, hai que prestar atención e atención á literatura da vida.