Un,
dous, tres, catro, cinco, seis...
Non era
un pastel un paradoxo
agradable cando eramos nenos?
Soprabamos coa
vela coma se
estivésemos a acender
os nosos soños.

IV
Dous e dous, cando tiña vinte e dous anos,
cada vez que
soaba o teléfono, sentía un
estremecimiento no meu corazón
ao pensar que
alguén se
acordou
de min.

II
Con cinco desexamos
seis velas e
con dezanove
esperamos vinte.
Pero a partir de
certa
idade, seguro, sempre
queremos un menos.

V
Parabén, bicos, e
moita mensaxe, poucos os
dirixen aos
demais.O que
se
quere celebrar é
un día de nacemento
, como non lembrar aos pais e nais.

III
Bicicletas, bonecos, trens
de xoguete...
Antes acolliámolos a todos
con ilusión.
Agora son os mellores agasallos, que non se
poden

acumular co papel.

VIN Soños
á vela,
traballos a cor,
felicidades en quilos,
alegría en sorriso...Non sempre
se pode
medir numericamente porque
a vida é un
campo sen medida.