God is dead. Ron Currie Jr. (Viking, 2007).

Non é fácil describir a primeira novela do estadounidense Ron Currie. Quizá por iso, polo menos na edición en castelán que nunha ocasión chegou ás miñas mans, o comentario da banda sitúa no comezo do relato algo que non ocorre até o quinto capítulo. Estamos a falar dun libro de nove capítulos. Esa torpeza é o maior erro que atopo no meu novelista, God is dead (Deus morreu). Pola contra, recoméndollo moi vivamente.

O primeiro episodio lévanos a un campo de refuxiados en Sudán. Alí suceden dúas cousas sorprendentes: por unha banda, a conciencia racial de Colin Powell esperta. Doutra banda, Deus, que veu a visitar a Terra encarnada nunha muller da estirpe dinka, morre, pero non no sentido filosófico proposto por Nietzsche, senón no sentido físico. Moribundo. Deixar de existir. Con todo, isto non o saberemos até o capítulo quinto, a través das declaracións dun dos cans que devoraron o cadáver do deus da muller a un xornalista. Si na contraportada do libro citan ao can, non é pecado tan grave o que eu tamén practique o spoil.

Todos os demais pasaxes da novela teñen o mesmo ambiente surrealista. A maioría non teñen ningunha relación entre si, e no caso dos que a teñen, esta relación é sinxela. Historias distópicas que nos mergullan nunha atmosfera cada vez máis asfixiante, preséntannos un mundo caótico no que realmente se deu conta de que Deus non existe. Pero non nos vai a quedar claro, non a min, si o autor quixo reivindicar as vantaxes da fe relixiosa, ou, pola contra, denunciar a debilidade da humanidade que non sabe camiñar pola súa conta sen as muletas desa fe. A introdución de todos os capítulos cunha cita da Biblia foi considerada por algúns críticos como unha mostra da relixiosidade do autor, pero non se sabe.