Tan bo como o romeu mediterráneo, Rosmarinus officinalis, para frear a perda de memoria e manter o envellecemento, é o ginkgo chinés, o neto de Ginkgo. E esas non son as súas únicas habilidades!

O ginkgo é unha das plantas máis antigas que se coñecen. Relaciónase con fósiles da época permiana de fai entre 300 e 250 millóns de anos. Por causas que se descoñecen, atópase con vida en varios vales de China; en zonas arboredos que foron cultivadas de acordo coas investigacións xenéticas. Tamén se plantou en mosteiros de Xapón, Corea e China.

Esta árbore de outrora, colocado fóra dos mosteiros e feito de madeira con altares e ferramentas para as celebracións, é venerado. Ademais, está cheo de curiosidades. É dioico: algúns son machos e outras femias. O ácido butírico que contén o froito engádelle un forte cheiro a caca. Non soporta ningún mal ou epidemia que poida atacarlle con toda seguridade. Combate a contaminación e cultívase moito nas cidades. A ausencia de insectos que alimenten a madeira e a súa capacidade de revitalizar mediante a profusión de altas e raíces aéreas, fai que a súa vida sexa longa, miles de anos. Dise que hai algún exemplar que teña máis de 2.500 anos...

Engelbert Kaempfer foi o primeiro científico do Oeste que viu e describiu esta árbore no mosteiro budista de Nagasaki en 1691. Tivo que enfrontarse á opinión de todos os colegas da época de que o Ginkgo era unha planta que só vivía en fósiles. As sementes compradas e traídas foron sementadas na Plantería de Utrecht, de onde aínda seguen vivindo as árbores.
A pesar de ser científico e vegetariano, outro alemán, Goethe, dedicou ao seu amante o poema soado que escribiu en 1815 coa escusa do ginkgo e a súa folla que se divide en dúas. Na esperanza de algo...

Pouco despois chamar a árbore da esperanza, xa que a única zona na que a bomba de Hiroshima causou a destrución nuclear foi o Ginkgo...

Da man dos alemáns, de Nagasaki a Hiroshima...