O final dos fríos do inverno trouxo a numerosos puntos do Estado español á rúa a mozas para protestar polos recortes do pp. Segundo a noticia procedente da cidade de Valencia, a policía local é tan xenial como o touro de Pasaia, como demostrou ao arroxar a mozos de quince a dezaseis anos.

Os estudantes encerelláronse en contra dos recortes do Goberno no ensino, denunciando que non tiñan ningún tipo de calefacción. E o policía, tan eficaz como sempre, resolveu o asunto de inmediato. Como? Quentando aos mozos, cocendo. A imaxe, pouco renovada no noso país, obtivo un gran eco en todos os medios de comunicación, e a indignación polos recortes viuse acompañada da que provocaron os excesos policiais, estendendo as protestas a outros territorios.

Vimos aos alumnos cos libros na man, gritando “Isto é a nosa única arma!”. A imaxe lémbranos o poema A poesía é unha arma cargada de futuro do hernaniarra Gabriel Celaya.

Segundo o poema que aprendemos na voz de Paco Ibáñez, a poesía é imprescindible, tan necesaria como o pan de cada día e o aire que respiramos trece veces por minuto. O paso do tempo demóstranos que a grandeza da poesía non ten nada que ver coa influencia de cambiar o mundo. De todos os xeitos, o poema é conmovedor, tan conmovedor como o soño dos mozos de Valencia, e Manuel Vicente acaba de lembrar que o enfado adoita ser o máis puro, o máis xeneroso, o máis desinteresado na turbulenta idade da adolescencia.Está
claro que un mundo nunca antes coñecido deixou a lírica nun lugar: curtas e leña, esa é a dobre oferta do goberno. Si todo isto sucedeu nun tempo anterior á recesión, é preocupante pensar no que pode suceder na suave recesión que nos anunciaron, e máis preocupante aínda si o suave vólvese severo algunha vez...

Sabemos que tan difícil é que a poesía cambie o mundo como na época de Celaya. Por suposto, o libro non é o instrumento máis eficaz para combater a barbarie da policía ou de calquera outro. Pero tamén en tempos difíciles, sobre todo en tempos difíciles, son imprescindibles a poesía, os libros e os soños dos máis pequenos.