Ao deixalo todo, fuches á montaña, nada máis. Por que?

Nun momento dado deime conta de que pasaba toda a semana na cidade esperando o fin de semana para chegar aos Pireneos. Eu vivía entón en Pamplona, porque alí tiña traballo, e tiña traballo porque alí tiña a miña casa. Era como un círculo pecho e vin que iso xa non me enchía tanto. Despois de pensalo ben e con moito traballo, deixei a casa e todo e empecei a vivir dun modo máis sinxelo dun lado para outro.

No blog dis que fixeches a túa propia “deconstrucción”.

Si. Normalmente na nosa sociedade tendemos a máis: a ser máis, a ter máis cousas, a crecer… pero eu creo que é necesario camiñar cara atrás e cara á simplificación. Tender a ter menos e ás cousas máis pequenas á vez.

Descrecimiento?

Si. Eu creo que en xeral imos fuxindo cara a adiante e, ademais, sen saber moi ben onde imos. Moitas veces ter menos cousas dáche riqueza. Ter máis tempo tamén é moi importante para saborear todo máis amodo e atender ás cousas pequenas. É moi difícil non acumular cousas na nosa sociedade porque a contorna che empuxa a iso. Polo que a min toca, teño que facer un gran esforzo para non caer niso. Doutra banda, as cousas materiais son moi pesadas e conéctanche moito a un sitio e a unha situación. Cando me librei delas, noto que me movo con máis rapidez. Hai que aprender a saborear cousas pequenas e para iso convén esquecer moitas cousas que aprendemos racionalmente.

En función de que criterios móvesche?

Improviso moito. Trato de non facer plans para moi longo tempo. Fago o que me piden o momento e os proxectos que teño en cada momento. Non teño unha resolución pecha. Non se canto vai durar esta situación e iso non me importa. Estou aberto. Este punto de improvisación atráeme moito, aínda que ás veces me dá vertixe. A miña vida é moi cambiante. En función do que fago, a situación cámbiame e gústame moito probar esas situacións. Trato de estar tranquilo, pero logo xa non quedo demasiado. Sempre me falta tempo. Neste momento teño moitos proxectos en mente e estou a dedicar moito tempo a escribir e a pensar cousas novas. Estou moi a gusto.

Desde pequeno tiveches unha estreita relación coa natureza, non?

Os pais e o tres irmáns viviamos nunha casa construída á marxe do pobo. A paisaxe era fermoso e xunto a el un carballal. Creo que esa casa e vivir moi preto da natureza, rodeada de animais, condicionoume moito. Tiven unha nenez moi bonita.

Recibiu vostede a fotografía do seu pai?

O meu pai fixo moitas fotos. En casa tiña un laboratorio e de pequeno pasaba alí moitas horas. Non sei até que punto estas cousas son xenéticas ou apresas, pero eu recibín moito. Diría que o meu pensamento é moi visual. Cando escribo, tamén toco moito as imaxes. Sempre me parece que transformo as imaxes en palabras.

Moitas veces tes que dar explicacións pola túa vida?

Eu véxome a min mesmo e digo “son un vagabundo, un vagabundo da rúa”, en certa medida, a pesar de ter cerca aos meus amigos e á miña familia, que é moi importante para min. Ao mesmo tempo estou máis preto da miña esencia que nunca e eu creo que iso nótano desde fóra e por iso a xente non se sorprende tanto. Ven que vivo preto das cousas que me gustan e que estou a gusto. Todo iso dáme forzas.

O que fixeches é o soño de moita xente.

Si, moitos mo dixeron, pero eu non sei en que medida iso é real. Esta é unha oportunidade de vida e, como todas as opcións, ten moi boas e moi malas diferenzas. E tamén as zonas moi duras. Eu acepteino e deixareino o día que non me cumpra. Cando a xente di “Que envexa!”, seguramente só teñen en conta estes bos aspectos, e non ven ou aceptan os malos. Se alguén ten verdadeira envexa, pode facer o que eu fixen. Non teño nada especial. É verdade que neste momento non teño cargas familiares, nin fillos… pero todas elas tamén son oportunidades. Non sei si hai tanta xente disposta a iso.

Que é o que nunca falta na túa furgoneta?

Computador, máquina de fotos e comida. Gústame moito comer. Teño un pequeno lume e fago as cousas.

E a electricidade para o computador?

Nos lugares onde hai enchufes coxo a electricidade da rede. Teño unha batería de reposto na furgoneta e así mas arranxo.

Con que vives economicamente?

A verdade é que non teño moito gasto. De cando en vez solo dar pequenos discursos, no verán estiven nun albergue, ás veces pídenme artigos ou fotos dalgún xornal… Cada día o vivo.Traballaches no refuxio de Goûter no
Mont Blanc antes de ir vivir ao monte. Como proba antes de tirala á piscina?
Si, era coma se entrásese a man para ver a temperatura da auga. Pedín unha excedencia e estiven alí catro meses. Aínda non tiña valor para abandonalo todo. Todo foi ben, de aí xurdiu o meu primeiro libro e entón animeime a dar este paso.

Xa coñecerás perfectamente os refuxios de montaña…

Gústanme moito, son sitios moi especiais. De todos os xeitos, agora empezan a facer albergues máis cómodos porque a xente así o pide. Algúns se queixan si non teñen auga quente para subirse ao monte e ducharse. Dáme pena. Ás veces paréceme que tes que subir a unha montaña e atoparse cun hotel no alto da montaña. Non necesito arriba as comodidades que hai abaixo, para iso basta con pararme debaixo e punto. A comodidade destes lugares produce efectos prexudiciais para o medio ambiente, e o feito de querer andar tan comodamente diferénciame da natureza. De todos os xeitos, desde que teño a furgoneta non vou tanto a albérguelos.

Hai algo de hipócrita no mundo da montaña?

Parece que no monte só valoramos as cousas extremas. E parece que as cousas difíciles, si non as fas complicadas, non valen a pena. Nos últimos tempos, eu vólvome sobre isto e gústame andar polos camiños. Na nosa sociedade somos moi competitivos e iso vese tamén na montaña.

Dáche medo a montaña?

Teño medo e a montaña dáme moito respecto. Eu creo que moitas veces a xente non valora que a montaña sexa moi grande e nós, pola contra, moi pequenos. Hai que manter ese respecto. Cando estaba en Goûter tiñamos un morto case todos os días. Non podemos dominalo todo, e grazas. No monte isto vese moi claro. Aquí abaixo cremos que podemos facer o que queiramos e iso non é certo, estamos equivocados. Ver iso é moi bonito.

E que tal vives contigo mesmo?

Ben. Como todos. Ás veces moi a gusto, outras non tan a gusto, de todo, pero ben.

Resúltache duro estar os días sen falar con ninguén?

Son bastante solitario. Non me gusta a multitude, pero teño os meus amigos e a miña familia, e téñoos moi presentes porque son moi importantes para min. En calquera caso, hai refachos. Ultimamente non estou rodeado de xente, pero teño amigos cerca. Paso horas só durante o día, pero non estou completamente só.

Tes parella, pero non vives xuntos.

Hai moitas formas de ver a vida en parella. Agora estou de acordo en que podo ver as relacións e a vida con esta persoa. Coñecémonos cando eramos amigos da furgoneta. Viaxamos xuntos por Ándelos, por Marrocos, e reunímonos nos intervalos que cada un ten na súa vida. É moi bonito. Así todo é sempre novo e non temos demasiadas posibilidades de aburrimento. Cada día é unha oportunidade para vivir como un agasallo.

E a maternidade, por exemplo, está entre os teus proxectos?

Por agora, polo menos, quédame lonxe da miña vida. Para ter fillos necesítase unha infraestrutura mínima e eu non a teño. Ademais, eu mesmo atópome agora noutras cousas. Paréceme moi fermosa a maternidade e valóroo moito. Téñoo moi presente, pero na vida hai que elixir e eu, de momento, teño moitas cousas que facer.

Beatxi no noso corazón: Acabas de viaxar a Marrocos dentro dun proxecto en homenaxe a un amigo morto en Vignemal. Vostede fixo os textos e fotos respecto diso.

Andamos durante un mes. Un amigo meu quería abrir unha vía de escalada e fomos con el outras catro persoas. Foi marabilloso. Por fin, non escalei nada. O modo de vida da xente e a mesma xente atraeume moito e terminei vivindo nas súas casas cos habitantes das aldeas. Así que non toquei as paredes e facía un frío terrible.