A compañía Nestlé insignia ao paxaro no seu niño a alimentar aos seus crías. A imaxe idílica coñécea todo o mundo. Pero Nestlé, que ten a súa sede na cidade suíza de Vevey, na beira do lago Leman, ten ovos repartidos por todo o mundo, non é en balde a maior compañía do planeta en materia de alimentos.

En 86 países do mundo emprega a 280.000 persoas para producir e vender produtos de máis de 6.000 marcas, desde cafés, doces, lácteos, chocolates, cereais, xeados, caldos, alimentos infantís, auga embotellada ou forraxes para animais. A pesar de que a mercadotecnia, ben engrasado pola venda do Imperio, móvelle perfectamente –non hai máis que fixarse no fenómeno que estendeu coa marca Nespresso entre todas as persoas cools do mundo–, unha pequena entidade como Attac viuse obrigada a infiltrarse e espiarse, en Suíza.

Un dos grupos suízos de Attac –Association pour a Taxation deas Transactions financières et pour l'Action Citoyenne–, un dos máis clásicos das organizacións que denuncian a globalización neoliberal, preparaba no ano 2003 un traballo de investigación sobre Nestlé que posteriormente se plasmaría no libro Attac contre l’empire Nestlé. Os militantes que se reunían na comisión do cantón de Vaud non sospeitaron da moza Sara Meylan que se integrou no grupo.

O coñecido como Nestlégate, foi explotado en 2008 pola cadea pública suíza Télé Suisse Romande, de orixe francesa. Así se decataron os de Attac por encargo da multinacional Nestlé, a empresa Securitas, tamén multinacional, con 260.000 traballadores en todo o mundo, que non coñece os tres puntos vermellos do seu logo...

Sarah Meylan, que se presentaba baixo un nome falso, foi espiado entre 2003 e 2004, e no seu lugar en 2005 os responsables de Securitas substituíron a Shinta Juilland, que continuou militando en Attac até 2008.

Cando en 2008 o incidente foi ventilado pola televisión, Attac demandou a Sarah Meylan, Nesta e Securitas, pero quedou en nada: O xuíz de Lausanne, Jacques Anten, sentenciou en 2009 que os delitos de espionaxe teñen unha duración de tres anos, deixando impunes os delitos.Se en xaneiro de
2012 a conta renovouse nos medios de comunicación de Suíza e Francia, que non chegou aos nosos, é porque dez membros de Attac reclamaron a Securitas indemnizacións próximas aos 22.000 euros. Isto obrigou a dar a cara a un do tres topos e aos responsables de Nestlé e Securitas.

No tribunal, Sarah Meyland apareceu con pinta de estraña, como un punky, facéndose pasar por Lisbeth Salander de Millenium. Os militantes que lle acompañaron durante dous anos coñecéranlle cun aspecto moi diferente.O
posible Shinta Juilland, o segundo espía, non se explicou alegando que os medios de comunicación pretendían linchar. O seu xefe, Fanny Decreuze, tampouco apareceu. Pero os que chegaron contaron unha cifra que podía alarmar a calquera cidadán.

Da confianza á paranoia

O caso iniciouse en 2003, segundo recolleu o diario francés Le Monde na súa edición deste ano. Un antigo xendarme, S.J., era xefe da sección de Investigación da compañía Securitas. Nomeado en letras, recibiu o encargo de vixiar as actividades dos militantes de Attac, na rexión de Vaud, a petición do propio Nestlé.
Ela foi quen infiltrou a Sarah Meylan, quen en dous anos pasoulle 30 informes, clasificados como confidentiel. Os informes chegaron a Marcel Rubine, responsable de comunicación de Nestlé naquela época. Este confesou na fase de instrución do caso que se reuniu co topo e que puidera ler os fragmentos completos do libro que Attac estaba a preparar.

O portavoz de Nestlé, François-Xavier Perroud, tamén coñecía esas cousas, e fíxose cos informes de Sarah Meylan. Como escusa lle dixo ao xuíz que espertara a súa curiosidade pola xente de Attac cando en 2003 José Bove e algúns dos seus compañeiros atacaron a sede de Veveyn Nestlé.

Durante a fase de investigación, a policía localizou nun computador da empresa Securitas informes confidentiel, entre eles o seguimento ao activista brasileiro Franklin Frederick cando se atopaba nunha denuncia europea de que quería controlar as fontes brasileiras de Nestlé.

No caso de xaneiro, Susan George era unha coñecida escritora e militante estadounidense, unha das persoas que reclaman indemnizacións. “Esa invasión do meu espazo persoal e profesional conmocionoume profundamente”, declarou no Xulgado. “Sentes un verdadeiro temor de que unha persoa á que confiaches traizóeche”, dixo Attac contre l’empire Nestlé, quen escribiu o preámbulo do libro.
Outro membro de Attac, Ou.E. Identificado en letra, explica ao xornalista dA Libre Belgique: “A primeira vitoria de Nestlé foi a desorganización da organización. Algúns caeron no paranoia, outros tiveron serias dúbidas sobre a súa militancia. Pero daquela todos fortalecémonos nas nosas intencións: se nos espían é sinal de que teñen algo que ocultar.

Menos sorte tiveron outros militantes de Colombia e Filipinas que colaboraban cos de Attac. “En 2005 a organización MultiWatch organizou unha reunión en Berna para analizar a actuación de Nestlé en Colombia, pero algúns dos sindicalistas que ían testificar foron asasinados connosco unhas semanas antes da súa chegada”.

O xornalista preguntou á dirección de Nestlé sobre estes feitos e respondeu que as multinacionais son "mentiras". “Nunca se demostrou ningunha proba de que Nestlé exerceu violencia ou ameaza de morte contra os seus traballadores neses dous países”, engadiu a portavoz Nina Caren Backes, engadindo que organizacións como Alliance Sud recoñeceron os esforzos de Nestlé en Colombia por mellorar as súas condicións laborais.

Desde xaneiro non apareceron máis noticias sobre Nestlégate, e os xuíces de Lausanne non publicaron aínda ningunha resolución sobre o suceso. Pero hai tempo que os militantes de Attac da zona iniciaron unha lección, como dixo Ou.E. á xornalista: “Hoxe sabemos que cando loitamos contra un equipo tan forte non temos que mencionar nomes, temos que falar con nomes falsos”.