Os representantes de Hollywood, libres e puros [risas], decidiron xa quen son os merecedores dos Óscar que se repartirán o domingo. Pero se os premios á Mellor Película e á Mellor Película de Fala Non Inglesa son para os favoritos, será un pouco curioso.

A favorita á Mellor Película de Fala Non Inglesa é A separation, de Jodaeiye Nader e Simin, que se presenta como o favorito do público. É sorprendente a cantidade de profundidades e emocións que a historia sinxela e aparentemente común pode albergar: un roubo de pouca importancia, un empuxe involuntario, a separación dunha parella nun principio insignificante… converteranse nunha pesada carga que se derrubará nun camiño sen retorno, reflexo dunha realidade multi-esquina. Esta película do director Asghar Farhadi é iraniano e está baseada na novela homónima de Woody Allen. Por mostrar a súa solidariedade cos directores iranianos rexeitados polo Goberno de Mahmoud Ahmadinejad, entre eles o encarcerado Jafar Panahi ou o exiliado Bahman Ghobadi, Farhadi foi obrigado a parar a rodaxe da película. Con todo, tras pedir perdón, e sobre todo desde que se fixo merecedor de premios internacionais, a película conta cun gran apoio de Teherán. O propio Farhadi responde con moita diplomacia ás preguntas máis espiñentas dos xornalistas, medindo as súas palabras para non ferir a ningún dos dous. A cuestión é que, conseguirá o Óscar un traballo que ten o apoio de Ahmadinejad? Até que punto pode afectar o conflito entre Estados Unidos e Irán? Saltará a impaciencia á sétima arte? Aínda por riba, Israel, outro dos protagonistas deste ménage à trois dos intereses políticos de Oriente Medio, tamén está nomeado para o mesmo premio, con Hearat Shulayim (Footnote).

Para facerse co galardón á Mellor Película, a produción francesa The Artist, que xa obtivo numerosos premios na súa exitosa traxectoria desde a súa estrea, conta con grandes posibilidades. En branco e negro, mudo e afastado dos ambiciosos orzamentos da industria, dar un Óscar equivalería a lanzarse a si mesmo: por unha banda, porque vai en dirección contraria ao modelo de Hollywood que aposta pola espectacularidade, os efectos especiais e as tres dimensións. O director Michel Hazanavicius demostrou que as historias frescas e enxeñosas narradas de forma orixinal teñen unha excelente acollida entre a crítica e o público. Doutra banda, porque é transversal pero clara a crítica que fai The Artists ás entrañas da industria, denunciando a habilidade do cine para pór na cima os produtos creados por el e arroxalos de alí ao barro.

De todos os xeitos, ambos poden gañar. A industria sabe con mestría devorar, penetrar e absorber ao que está fóra de mainstream. Ou, desde un punto de vista máis positivo, os Óscar son un evento cultural [risas] e sabemos que a cultura non depende de intereses políticos, caprichos da industria, factores económicos e operacións de mercadotecnia [risas].