Aquí a filosofía contemporánea: fago fotos, por tanto, son.

Volvémonos como aqueles xaponeses que nos vían de vacacións e ríannos. A importancia da fotografía foi maior que a que queremos gardar na foto.

A fotografía democratizouse. Ou quentarse?

Salvo a xestión do poder, se derrite todo o que se democratiza. Cando alguén pode deixar de pertencer a unha elite, a posibilidade de atopar fotografías insignificantes aumenta, pero tamén de atopar cousas interesantes.

Hai que atopala pronto, non quedan moitos días á fotografía.

Se todos os teléfonos teñen unha ou máis cámaras fotográficas, como se pode dicir que non se lle quedan moitos días? Outra cousa pode ser a figura do fotógrafo profesional.

Polo menos, morreu o tipo de fotografía tradicional; viva a fotografía dixital!

Non me preocupa o cambio de soporte, porque a historia se pode contar da mesma maneira. Con todo, é certo que co cambio de soporte algúns usos cambiaron.

Vivimos un cambio de paradigma e queixámonos.

O cambio sempre nos molesta, porque hai que atopar novas formas de xogar, pero o cambio en si mesmo non é malo, é cuestión de onde cambiamos.
Rexistro, verdade, memoria, arquivo, identidade, fragmentación... Onde quedan os valores?

O rexistro, a memoria, o arquivo... son as súas propias fotografías. Xa antes temos imaxes de épocas pasadas por moitas fotos de inconsciencia diso. Agora ocorrerá o mesmo.

E a foto non amente, pero si o fotógrafo.

A fotografía non di nin verdade, tamén é froito do uso da fotografía ou do fotógrafo.

A arte da luz xa non será, a ver si é o da luz.

Nunca me preocupou se a foto é arte ou non.

A verdade é que aos fotógrafos preocúpalles a perda do posto de traballo.

A todos preocúpanos a perda do posto de traballo, porque nós tamén comemos e pagamos os impostos; pero ademais de perder o meu salario, tamén me dá quebradizos de cabeza a desaparición da función de fotoperiodismo.

Fotos en medios de papel: necesarias, para escribir menos?

E para ofrecer ao lector unha páxina máis fácil de ler, para introducir a cor, para dar a sensación de que o xornalista estivo alí... excepto para informarlle.