Non te preocupes demasiado Uxue, porque non é o epíteto máis duro que me chamaron nun ttakun “esnoba”. Con todo, non cho penses, non é tan fácil non ser un esnob. Unha vez ocorréuseme dicir que a película Intruders de Juan Carlos Fresnadillo pareceume boa e recibín asubíos, berros e todo tipo de estremecimientos. Como plan de rehabilitación, estiven a ver durante dous días a todos os Histoire(s) de cinéma de Godard como loop.

Non teño ganas de escribir sobre Manuel Fraga, non creo que poida dicir moito máis alá do que dixo José Luís, e por tanto, vou centrarme no tema de Uxue.

Non me entendo de nada. Sei que o caso de Marta do Castelo asóciase á prensa rosa ou ao xornalismo de sinistros, pero non moito máis. Non me interesa. Seguro que máis dun non me crerá e volverá pensar que estou a facer esnobismo, pero o certo é que non é un engano. Charort, tiven unha época en que seguía Crónicas Marcianas, pero hai tempo que me importan un pepino as prensas rosa e as desgrazas amparadas. Quizá esa necesidade de morbosa que nos parece sentir toda persoa, aínda que sexa dunha maneira bastante inconsciente, cubrireina cos constantes chismes e polémicas do mundo da cultura vasca –como dixo Uxue Alberdi, “quen non necesita un pouco de Sálvame”–, aínda que teño que darlle a razón a un amigo: preferiría o orixinal, Marta do Castelo. A comparación realizada por Uxue, con todo, non é gratuíta. Non sei a que crítico lin que o mérito de Marcel Proust na procura do tempo perdido foi, entre outras cousas, elevar os rumores á categoría de literatura. Xa sexan os amores de Swann, xa os barrios de Balbec, xa que os temas de portada destes libros a miúdo non son máis que murmuracións en portais ou patios dos departamentos das casas. Nas novelas de Jane Austen hai algo parecido, sempre filtrado pola mirada aguda e impenetrable de Austen.

Non crea vostede que este autismo coas miñas murmuracións ten as súas compensacións. Hai unhas semanas tocoume estar nunha desas compañías que non se coñecen demasiado. Ante a falta de confianza, convencidos de que non teriamos demasiados temas e intereses comúns, aproveitamos o típico truco para manter a calleja dunha ou outra maneira –xa sabedes, non hai nada máis violento que o silencio–. A ver cales nos parecían as noticias máis importantes de 2011. Un mencionou a Gadafi, outro a Osama bin Laden, outro ao final de ETA, e así seguimos cada vez con máis confianza. De súpeto un de nós mencionou a sentenza de Marta do Castelo como un dos acontecementos máis importantes do ano. Mireina e boteime a rir, crendo que se trataba dun comentario que pronunciara de broma. Equivoqueime. Miroume severamente. “Por que ris? Que che fixo tanta graza?”. Todos permanecemos calados, ouvíronse os repiques das moscas, os ruídos dos grilos. Por fortuna non a vin, pero podería ver a cara que se me quedou. “Eh, que... non sabía que esa sentenza fóra tan importante”. "Tan importante?", preguntoume con decisión. “Dilles iso aos pais de Marta. Gustaríame ver si faríache tanta graza se lle sucedese algo así á túa filla”. Que se pode responder nestes casos? "Que frivolidade!", agregou. Creo que fun capaz de pronunciar un tímido perdón. “Ti pareces un neno, un inmaturo”, só faltoulle dicir iso.