Madrid, 19 de decembro de 1973.O presidente do Goberno español, Luís Carrero Branco, e o secretario de Estado norteamericano, Henry Kissinger, reuníronse esa mañá no despacho do primeiro. Desde a firma do Pacto para a Non Proliferación de Armas Nucleares en 1968, Estados Unidos, Reino Unido, Francia, China e a URSS só tiñan dereito a desenvolver esas armas, e Kissinger non quería a ninguén máis nese club. O acordo de 1955 que permitía aos españois desenvolver o programa civil –a enerxía nuclear– non permitía a fabricación ou o depósito de armas nucleares.
Carrero, en cambio, quería un novo pacto. E entregou a Kissinger un informe de presión, segundo o cal España era capaz de fabricar unha bomba atómica plutónica sen axuda estranxeira. O réxime franquista cualificou o programa de armas nucleares cun curioso nome: Islero, nome do touro que en 1948 matou ao coñecido toureiro Manolete. Se Estados Unidos non ofrecía un pacto para defenderse mutuamente a España, a res ía ser liberada sen permiso internacional.
Pero Kissinger tiña a pel tan grosa como o cristal das lentes e toureou moi ben o Mihura español. O informe non lle sorprendeu, afeito a este tipo de ameazas. E non cedeu en nada. Non tiña présa. Sabía que a administración Nixon non aceptaría nada máis mentres a ditadura estivese en vigor en España. E sabía que para pór en marcha o programa Islero os españois necesitarían polo menos seis anos, e que o réxime franquista estaba nos últimos tempos. Dous anos despois, en decembro de 1975, pouco despois da morte de Franco, Estados Unidos e España asinarían un acordo de defensa común. Para entón, Islero quedara totalmente descartado.
Pero Carrero non sabía que aquilo ía ser o seu último acto oficial, que o máis acérrimo defensor do proxecto da bomba atómica española atoparíase polo camiño con outra bomba.
Ao día seguinte, 24 horas despois de reunirse con Kissinger, Carrero Branco saíu da misa e marcouse para sempre. A bomba, preparada por ETA na rúa Claudio Coello, estalou e arroiou de cheo o coche de Carrero. A bomba de goma 2 destruíu os soños plutónicos do presidente. O ogro apoderouse do touro.
Pamplona, 1939. No principio do ano, a praza de touros da cidade foi utilizada como campo de concentración polos franquistas. Tivo oficialmente capacidade para 3.000 prisioneiros de guerra, nun momento no que non había fronte en Navarra, polo que os encerrados alí deben ser... [+]
Este texto chega dous anos tarde, pero as calamidades de borrachos son así. Unha sorpresa sorprendente sucedeu en San Fermín Txikito: Coñecín a Maite Ciganda Azcarate, restauradora de arte e amiga dun amigo. Aquela noite contoume que estivera arranxando dúas figuras que se... [+]