Stendhal mencionara varias veces na súa escritura o pistoletazo de medio concerto, e fixera analogía coa metáfora deste ruído de disparos co tema da política nas novelas literarias. Con esta reflexión na cabeza, Belén Gopegui realizou en 2006 unha charla sobre literatura e política na Universidade de California.

Esta é a conversación que nos trouxo Txalaparta, esta vez como ensaio ou reflexión, coa tradución de Ainhoa Caballero e co prólogo de Eider Rodríguez.O que nos ofrece Gopegui é

que pensa, porque para el a política é unha pedra ligada ao pescozo da literatura. E as novelas que falan de política piden perdón. “En lugar de no texto, se subdividen en política. Ou só traen unha parte da política”. Gopegui di que se prohibiu un tipo concreto de política. Sería como escoitar un pistoletazo no concerto escribir sobre os individuos que tentan implantar un novo sistema, “sen consideralos totalitarios, enfermos, estúpidos, etc.”. A prosa novelesca é

especialmente axeitada para contar as non necesidades amorosas, as necesidades sexuais, os erros e as perversións dos personaxes, para narrar o que se entende por intimidade. En palabras de Gopegui, todas as novelas do século XX son falsas, a súa causa, a prohibición da política. “Por que as novelas do século XX tratan os temas que abordan? Porque os donos do discurso dominante han raptado a veracidade”. Por

iso, como resume Gopegui nas súas novelas a falta de presenza de discursos de esquerdas. Gopegui convídanos a afirmar, desde a verdade, o moito que ten iso devandito. Este tema ten, ademais, actualidade, porque ademais de escribir sobre política, hai ideoloxía política do escritor. E parece que no noso país só está a ideoloxía de esquerdas, porque o resto vai sen dicir, e iso é o que di Eider Rodríguez no seu preámbulo.Rodríguez referiuse ao recolleito na obra de

Iñaki Aldekoa, Antoloxía da poesía (1993). Aldekoa valorou o traballo de Sarrionandia como poesía militante e as voces de Omar Nabarro e Joxe Auxtin Arrieta como comprometidas, mentres que a poesía de Xabier Lete é intimista e chea de frescuras derivadas da súa experiencia persoal. É dicir, o tres primeiros autores identifícanse habitualmente coa esquerda abertzale, mentres que o último o fixo co que foi xefe do departamento de Cultura da Deputación de Gipuzkoa.

Eses de Gopegui e Rodríguez e leste de Lasarte: por que a Sarrionandia non lle outorgaron até agora o Premio Euskadi?