Primeiro pecharon a Napster e non dixen nada porque non usei a Napster. Logo pecharon Audiogalaxy e non dixen nada porque non me dixen o usuario. Levaron a Kazaa ao xulgado e non dixen nada porque baixaba os arquivos con outro servizo. Cando chegaron a pechar Megaupload, xa non quedaba ninguén para dicir nada. Ou si, espere, todo o mundo falaba do peche de Megaupload. Cando chegamos ás portas da Guerra Mundial –non é unha hipérbole, unha mensaxe que se estendeu moito en Twitter di: “O avó, o avó... como empezou a III. Guerra Mundial? Pois mira, un día a FBI pechou Megaupload e...”.

Vale, a industria cultural do século XX ten unha gran coraxe para promover este tipo de caza de bruxas contra a industria cultural do século XXI. Facilitar o intercambio de arquivos non debería ser un delito; as editoriais, as discográficas, as mafias que xestionan os dereitos de autor, as autoridades políticas e os cans deberían entender –si, os cans tamén teñen a capacidade de entender as cousas cunha explicación lenta– que Internet cambiou as regras do xogo definitivamente e que non poden continuar co seu modelo de negocio amarrado ata que a profecía se encheu e o mundo fágase pedazo.

Pero tamén hai que mirar á conta con certa perspectiva, porque nada máis pechar Megaupload estendéronse nas redes sociais as reivindicacións da cultura –como dicir para non ofender a ninguén, ah, xa sei, ironizarei– ilustradas. Na foto que ilustra este artigo tedes a Kim Schmitz, o xefe de Megaupload, e na pousada que ten vese que sempre tivo a vocación de ser bibliotecario de Alexandría –sigo sendo irónico, polo si ou polo non–.

O que quero dicir –agora en serio– é que o que estamos a ver é un conflito entre dúas industrias culturais: Por unha banda, a industria logrou implantar o seu modelo de negocio antes de universalizar o uso de Internet e, por outro, o que se enriquece coas tecnoloxías actuais. E o feito de que os discursos e prácticas da primeira teñan un insoportable cheiro a naftalina non xustifica o acricismo que con frecuencia temos coa segunda. O que nunca se discute, pagando ou sen diñeiro, é: películas, cancións, libros... Todos eles son produtos e están feitos para o seu consumo. É fácil precisar as consecuencias que esta lóxica de consumo ten para a cultura, para que se consuma é moi agradable, cómodo, sinxelo. Por tanto, a cultura identifícase con formas estandarizadas, nunca rompen as normas, só discútese si hai que pagar ou non.

Bo, non me interesa o debate, traduzo a Gil Scott-Heron ao día de hoxe e só engadirei: a revolución non se pode descargar en SeriesYonkis.