A min, lonxe do camiño que argumentou BEÑAT, pero cun egoísmo cada vez máis crecente, están a acumularme argumentos a favor da nostalxia que non podo responder a todos: como a nostalxia daquela época na que as cifras macroeconómicas estaban a favor da miña familia; ou máis aínda, ultimamente, empecei a pensar que a frustración da miña vida é a renuncia á vocación aristocrática, non son emprendedor (deixade\s). Á espera de que o marianismo surfee España nos mercados (e iso crea traballo), de momento miro como despiden aos compañeiros de traballo (aínda non cheguei a ser un desexo mesquiño de contaxiar a nosa enfermidade aos funcionarios), e namentres vincúlome ás fuxidas, tan revolucionarias como a nostalxia, nun país gobernado por un humorista: o fútbol ou a literatura. Non teño nada novo que engadir sobre a crise. Aproveito que Beñat falou de finais para escribir sobre un proceso que terminou esta semana, o de Marta do Castelo.

Si BEÑAT dixo que Gartxot non estaba visto, porque priorizou as películas de Cronenberg, von Trier e Polanski, permitirédesme tamén pór un pouco de snob (podes insultarme a Beñat) a min aristócrata frustrado, e dicirme que no longo xuízo de Pérez Galdós O crime da rúa de Fuencarral lérame como nun caso pueril.

As crónicas de Pérez Galdos líaas como ficción, a serie embriagadora de personaxes que presentan, os ritmos da narración, as distancias de fai un par de séculos... facilítano. Rafael Reig no seu prologo di: “Dashiell é Hammett en versión Chamberi. A serventa asasina Higinia, o fillo que entra e sae do cárcere, Millan Astray, o pai de quen fundou a lexión...”. A morbosa curiosidade que suscitan os asasinatos especialmente complicados parece non comezar en Alcaser. (A miña alma aristocrática lémbrame que outros crimes que vía como ficticios en protesta eran os do programa Power, privilege and justice, presentados por Dunne).

E así cheguei ao caso de Marta do Castelo: Do mesmo xeito que con Higinia, creouse unha serie de monstros, con menores de idade, que vimos crecer como Barbara Goenaga (pero con menos amor); vimos desfilar no xuízo, pagóuselles para que fosen insultados nos pratos… e vimos sobre todo a Nacho Abad, por exemplo, seguindo o xuízo en directo por SMS.

E baixáronme á realidade ao final desta aglomeración de odio que terminou de golpe sen linchamento (ía mencionar a Chiba expiatoria de Rene Girard, pero, despois de ver a Camps cun libro sobre o tema do autor no xuízo na súa contra, a miña alma aristocrática non mo permite, coas demais citas que estou a facer), lembremos, ante a estratexia que seguían os acusados, dicindo case a palabra que se pediu. E paréceme normal que os pais da vítima fágano (iso é un tópico), pero os demais deberiamos pensar por que escoitamos a sentenza e empezamos a atacar ao único que ten ben o sistema de xustiza, e pedir que a xente condene ao tres meses o testemuño buxán dun taxista que apareceu, coma se golpeounos as mans no aire, unha emoción ficticia frustrada pola realidade, e que non nos quixo ver como Higinia.