Estaba no parque co meu sobriño e entrei na conversación coa miña nai e os meus pais. Nestes casos chámame a atención o corporativismo e a solidariedade que hai entre os pais: todos lles prohiben cousas parecidas aos seus fillos e déixanlles facer cousas así. O que sae das regras é considerado como algo estraño, case como un mal pai.

Falaban dun neno que vai só á escola. Preguntei onde vivía, pensando que viviría alén da autovía, pero vivía no pobo. O único que ten que facer todos os días é subir unha costa pola beirarrúa e pasar polo paso de peóns fronte á escola. Nunca lle pasou nada. Nunca se lle pasou nada a ninguén por ese camiño. Preguntei entón si os meus pais tiñan algún problema, porque non os coñecía. Respondéronme que non, que o neno quería ir só á escola e que o respectaban. Eu non vía o problema en ningures, pero naquel pobo duns 600 habitantes o tema das conversacións era o do neno que quería ir só á escola. E non falaban dun neno de tres anos. A regra non é levar en coche até a porta, se é posible, en calquera lugar.