Foise para sempre un home inconformista que llo deu todo ao noso pobo: Campanilla. Sen dúbida, na historia do noso pobo durante as últimas décadas o seu nome quedará escrito en maiúsculas, algo que merece máis, a pesar de que, lamentablemente, nos seus momentos máis prósperos esa aprobación foille negada unha e outra vez.

Tiven a oportunidade de coñecer persoalmente a Txillardegi hai corenta anos. Concretamente en Hendaia. E desde entón tiven a oportunidade de ser o seu amigo e iso sempre me fixo sentirme orgulloso. En Hendaia, unha e outra vez explicoume que en Hegoalde todo estaba en mans dos “españolistas”, e eu tentei dar unha visión máis positiva. Creo que nese momento non lle convencín, pero si cando regresou ao Sur uns anos máis tarde.

Unha vez chegados a San Sebastián, estivemos xuntos en diferentes proxectos: Na Universidade Vasca de Verán, no Euskal Herria Euskaraz, na Aguia Negra da Zona vella, na Herri Batasuna, esta institución iluminou o camiño que se deu a mediados do oitenta, nunha viaxe a Fresno, cando lle acompañei para entrar na UPV, etc. Todo isto aumentaba a confianza entre os dous e terminabamos longas conversacións. Nos últimos anos, desgraciadamente, tras o encarceramento de Joseba fóisenos debilitando moito o noso José Luís, a pesar de que seguiu escribindo artigos ricos, como o de Argia.

Ninguén negará as achegas de Txillardegi a Euskal Herria. O seu era o nacionalismo, darlle todo polo seu pobo. Con todo, si este gran home sufriu con algo foi cando se negaron a ser membro de pleno de Euskaltzaindia. Non entraba no seu seo a favor do eúscaro, de forma científica e literaria, como, despois de tanto tempo, non se lle recoñecía na institución na que traballaba na consolidación e difusión do eúscaro. Na miña humilde opinión, Euskaltzaindia perdeu unha oportunidade única para prestigiar esta institución cunha persoa tan sabia e traballadora como Txillardegi. Con todo, a súa gran obra, na política vasca, na literatura, na lingüística e na cultura, está aí, para pór en evidencia as miserias, pero ninguén vai arrebatar dano e dor ao noso home.

Adeus e honra, José Luís!