Dantzan puntu com, dantzaannnn, ennez bukatuta”. Cantas veces tivemos que repetir esta emenda nos últimos dez anos. Ao pór o nome, pensamos que tiña máis forza o “dantzan.com” terminado en ‘n’, e ademais non tiñamos máis remedio, xa que o conserveiro de Castejón que vende os espárragos “dantza.com” sen ‘n’, os pementos e as alcachofas xa o tomou.
Hai dez anos que recibín unha invitación de Argia dantzan.com para escribir un artigo sobre a iniciativa. The Chicken dance, é dicir, a danza do Pito, foi o título deste artigo. Cando conseguimos confinar a María Jesús e o seu acordeón e os seus pajaritos en Benidorm, puxéronse de moda nas vodas dos vascos de América e, ademais, abriuse a crenza de que se trataba dunha danza de orixe vasca. Lisa Corcostegui explicou que a danza do Pito foi creada polo suízo Thomas Werner na década dos 70 e que desde entón se estendeu por todo o mundo con nomes como The Duck Dance ou A Danse deas Canards. A revista Dantzagunea foi a encargada de dar a coñecer estas explicacións en inglés. Á vista diso, pensamos que tiñamos que facer algo parecido para aqueles que non saben inglés. Así naceu dantzan.com, e así empecei a escribir estes artigos para Argia.

“Creouse para canalizar o intercambio de información da comunidade de dantzaris vascos dantzan.com, un espazo para bailaríns e amantes da danza vasca”, escribín despois de explicar os do pito. Puxémonos en marcha coa axuda da Deputación Foral de Gipuzkoa e o liderado tecnolóxico da empresa CodeSyntax. No camiño uníronnos dantzaris e dantzaris, asociacións, grupos e individuos, e tamén recibimos a axuda do Goberno Vasco, e reforzouse a comunidade real que respira danza en torno ao espazo virtual.

No momento de celebrar o décimo aniversario tocamos as badaladas dos funerais. Tivemos que pechar reducindo os descensos das subvencións e outros ingresos dantzan.com. Ademais da danza do pito, falamos sobre a hibernación do oso dantzan.com. Soubemos que no inverno o oso escóndese na cova e dorme profundamente, quieto, morto. Despois da vela, espértase ao cheiro dos entroidos e volve con forzas renovadas. Iso é o que soñamos. Gustaríanos que o oso durmise no inverno, para unir forzas e espertar para a primavera. Pero, como saber se nos espertaremos despois dun longo inverno, cando nos vaiamos a durmir? Soñamos coa danza do oso; a ver se non quedamos coa da galiña húmida.