Velaquí un militante infatigable na era do individualismo!

Para min é un pracer, unha necesidade natural programada desde o principio. Non coñezo unha militancia fácil, pero se non se implica, a situación é difícil de mellorar. O individualismo é a declinación do liberalismo.

Dime que o auzolan liberaranos.

O auzolan só é posible nas formas de cultivo e territorio que posibilitan a vida social. No cultivo industrializado non hai relacións sociais, polo que non hai auzolan.

Xa empezamos a denunciar o sistema!

O sistema o deshumaniza todo, dándolle un valor económico e financeiro a todo o mundo. Á hora de repartir as culpas, con todo, son as persoas as que se dedican á culpabilización.

Que son as cousas, toda a vida loitando coas institucións, para logo crear a Cámara de Agricultura de Euskal Herria!

Sen ser nós non podemos relacionarnos cos demais e para selo necesitamos as nosas ferramentas. Si non construímos eses instrumentos, non somos, e si son outros e nós non, entramos nunha relación de dependencia.

Como musulmáns á Meca, puxeron a todos os agricultores de Euskal Herria mirando cara a Ainhize-Monjolos?

Non é fácil nin natural que un agricultor de Álava ou Bizkaia fíxese en Ainhize. De momento, o que organizamos nese sentido organizámolo por convicción, non por indiferenza. Quizais, grazas ao traballo actual, mañá será natural.

Para vós é natural un desastre contra o Estado.

Aínda non sei si é porque o que sucedeu ocorreu en Euskal Herria ou porque creamos unha estrutura paralela diferente á pública. Imaxínache, acusábannos de marcar o camiño para desmoralizar a arquitectura do Estado!

Parabén ao poder político por gañar a batalla, pero tamén ao poder económico, non?

Cando unha realidade se impón non é sempre o baleiro dos demais, senón o dun mesmo. Para o poder eu son produtor e ti consumidor, pero non podemos compartir as mesmas ideas? Quérennos clasificar en categorías verticais, pero as persoas somos tranversales.

Perdoarasme, pero non sei si son palabras dun sindicalista ou dun político.

O sindicalismo dos máis fortes foi a forma máis eficaz de facer política. Con todo, sempre rexeitei que se convoque publicamente a favor dun partido ou candidato político. Que cada un pense na dirección política que ten o noso traballo diario.

Agora enténdoo, estás a preparar o salto á política!

Non o descarto, pero... Dous anos antes da creación da Cámara de Agricultura non sabiamos que o fariamos e o camiño deixóunolo claro. Espero que ao cabo de dous anos léveme o mesmo camiño, que non me mudarei por medio.