TXILLARDEGI seguía sendo “daqueles mozos tolos”, probablemente porque o seu instinto rebelde, a súa sabedoría e a súa paixón por ser non lle deixaban máis espazo. Porque levando a expresión ao seu contexto e ao seu pensamento, das entrañas destes tolos novos xurdiron novas formas de ver Euskal Herria e aos vascos doutra maneira; e porque a natureza e o empuxe destes tolos e tolas mozas traerán consigo, si cabe, esa Euskal Herria euskaldun, independente e solidaria que soñou.

E si, hai pouco máis dun ano escribiu en Argia no seu último artigo (2O10-12-12-12, núm. 2256) continuaba pensando que o futuro sempre será cousa destes tolos novos: “As novas xeracións xorden sempre, subindo a costa, negando á vella xeración. É a lei de vida ou a lei de Historia, ao parecer”.

Que unha gran persoa do século XX pasou á historia de Euskal Herria, iso é o máis básico e seguro que se pode dicir en primeiro lugar. E non de calquera xeito, xa que a súa achega deixou unha longa pegada en distintos ámbitos do sector público: lingua, sociolingüística, literatura, política… Como entender Euskal Herria sen o eúscaro de hoxe en día? Pois ben, iso era posible nun tempo, ata que alguén abriu as súas portas. E é evidente que os vascos aínda estamos en perigo, non podemos vivir encadeados a iso, pero si estimulados por iso. Por iso, como dicía Txillardegi, desde a posmodernidad e o cosmopolitismo, a independencia, o Estado, segue sendo un dos refuxios máis seguros do mundo.

É de supor que estaría contento coa nova situación que se creou en Euskal Herria, coa conclusión da loita armada de ETA creada por el mesmo e coa participación conxunta e exitosa dos abertzales de centro-esquerda, nas máximas tarefas de goberno e cunha gran potencialidade.

Txillardegi está a recoller o recoñecemento que merece Jose Luís Alvarez Enparantza Txillardegi, tanto polo que fixo na súa totalidade como polo que deixou no ámbito lingüístico e literario. Argia tamén quere expresar o seu profundo agradecemento: en primeiro lugar, como unir as letras destas liñas e dicirlles que iso, o eúscaro batua, deu vida ao noso pobo e tamén a outros medios de comunicación en eúscaro. E, como non, para o noso lector nas páxinas do Semanario, polos traballos rigorosos e sensibles que deixou durante anos e a cambio dun bico.

No faladoiro de Euskadi Irratia escoitei a Andoni Unzalu do PSE que IÑIGO URKULLU tamén pode ser candidato a lehendakari polo PNV. Egibar interrompeulle en seco, que iso estaba prohibido, e que agora non era o momento de falar con el. Pero Deia tampouco pechou as súas portas a esa posibilidade na edición do pasado luns, na crónica que asinou Humberto Unzeta: "Nas quinielas hai moitos nomes, pero hai moitas miradas dentro e fóra do partido sobre Urkullu, sobre todo polo liderado que gañou nos últimos anos. A súa opción é convincente, aínda que son conscientes en Sabin Etxea de que, a través da norma de dous mandos, esta alternativa xeraría problemas”.

Bo, tamén hai máis nomes, o máis citado é o propio Josu Erkoreka, e aínda que Egibar di que hai tempo, é pouco e cando nos deamos conta estaremos na danza dos nomes dos candidatos a lehendakari. Este proceso de elección das direccións territoriais do PNV culminará cunha primavera ben encaixada, e para entón todo o peixe xa estará vendido en Sabin Etxea, si non o está xa.

Iñigo Urkullu foi elixido novo presidente do EBB do PNV para un segundo mandato e tras catro anos de mandato, pódese dicir que Urkullu ten as correntes jeltzales baixo o seu control. Noutras palabras, que el e os seus lograron un dominio tranquilo.

Non é un fito no novo tempo que chega á política vasca, un novo tempo que xa comezou. E isto si, como demostra o xogo das dúas últimas eleccións, este vai ser o momento das eleccións. Pero non só para Urkullu, senón para outros. Os jeltzales clasificaron os seus retos en tres ámbitos principais: a crise, a pacificación e o autogoberno. En canto á crise e á economía, non parece que vaia estar mal co pp; en pacificación pode relacionar unhas bases co PSE e a esquerda abertzale. E de face ao autogoberno, é posible un acordo co soberanismo de esquerdas?