Quedei sorprendido cando souben que estes dous músicos de Llodio e Amurrio, veteranos e con personalidade propia, que tiveron unha traxectoria tan diferente, puxéronse a traballar xuntos. Durante anos traballou no vil rock australiano e guitarrero; e nos últimos anos, Igor Arzuaga escribiu cancións espidas acompañadas de piano baixo o nome de Mara. Nesta ocasión, Arzuaga interpretou cancións de Vili, que as impregnou no folk estadounidense e australiano, as sonoridades da fronteira e as melodías latinas. Non só iso, senón que tamén salpicou cos ambientes de Neil Young e Nick cave, que foron os protagonistas. Con todo, o tempo que coñeceu con María, o piano e a forma de cantar e as palabras de Arzuaga están no seu punto de mira. Unha experiencia de traballo enriquecedora que outros músicos terían que probar de cando en vez.

Como vos xuntastes ti e Luís Vil cun percorrido tan diferente? Que se dan o un ao outro? Coñecémonos na curtametraxe

Flores de papel, con Luís como director e eu como actor. Logo fixemos a banda sonora xuntos. A partir de aí, a nosa relación aumentou e paseille a maqueta das cancións deste disco para facer o que quería. Foi unha experiencia incrible e os dous aprendemos moito.

Mara Mara. Este disco é aínda máis grande?

Mara está sempre aí, tamén nas rúas do meu pobo, cando me atrevo a pasearme riseiro a través do perfume destes días chuviosos. Eu son Mara, quizá ao revés.Aínda que

a túa marca sexa o piano, neste traballo a percusión, moi simple pero dunha maneira especial, púxose as cancións e tomou protagonismo…

Si. Eu non son moi hábil para levar as cancións, e Luís, con todo, sabe cales son as súas referencias e non ten medo de pór en práctica eses recursos. O resultado é artesanal, cru, fresco... As percusións e as liñas do baixo marcaron a personalidade do disco.

Unha vida é unha canción moi positiva. Non é así?

Non sei si é alegre... o que digo aquí é que algunha vez todos seremos estrelas brillantes e a experiencia de ser estrela será violenta.

Luís Vila deixouche saír ese Leonard Cohen que levas no interior de cando en vez … Pasámolo

moi ben gravando a voz, el dirixíame e eu trouxen a miña, traballámola como un instrumento máis. E si, saíu ese modo de cantar de cando en vez, tentando buscar un equilibrio nas distintas texturas. Por suposto, gústame moito Cohen.

Que ten para ti o country e o folk americano?

Din que é unha música de corazóns rotos. Eu cría que iso era un tango. A miña forma de entender o Romanticismo, a miña maneira de emocionarme, atopa a base no imaxinario desa música.