Oito veces máis que o Reino Unido, o volume de hectáreas vendidas entre 2005 e 2010 nos tratos entre os estados e as multinacionais. Máis de 200 millóns de hectáreas de mans de campesiños que arderon durante séculos, ás grandes compañías que queren producir alimentos e biocombustibles de forma industrial. A organización International Land Coalition deu a coñecer estes datos nun informe publicado en decembro deste ano.

O 78% destas terras capturadas son utilizadas polas multinacionais para producir biocombustibles. Por iso non se cumpriron os milagres prometidos polos propagandistas da Revolución Verde para todo o mundo, que poderían satisfacer os famentos, e os prezos dos alimentos seguen aumentando.

Para a produción industrial nestes campos, os agricultores locais foron desmantelados das terras máis fértiles/fértiis, as máis próximas ás infraestruturas, as mellor abastecidas de auga.

Ás grandes empresas estranxeiras, os estados pobres, non sempre tan pobres, lembra Arxentina ou Brasil, renuncian aos seus ingresos fiscais ofrecendo grandes beneficios fiscais, mentres que as elites que están á fronte destes estados enriquécense porque actúan como intermediarias das multinacionais.

O novo neocolonialismo, bautizado como Farm Land Grabbing –roubo de terra campesiña–, supón unha profunda transformación dos ecosistemas locais, pero os danos máis severos afectan os agricultores locais.

Como a nova agricultura industrial non crea suficientes postos de traballo para todos, moitos se inclinaron e emigraron ás chabolas das grandes cidades. Pero tamén hai quen se enfrontan ao roubo. Vía Campesiña tratou de analizar e acordar estratexias nun congreso organizado por Vía Campesiña con outras organizacións e movementos na localidade maliana de Nyeleni en novembro.

Philippe Revelli explicou nunha entrevista en directo o que está a suceder en Mali, que tamén se pode visitar, como na súa web, en Le Monde Diplomatique: Ruée sur lles terres agricoles à Mali, que en eúscaro libremente podería dar lugar ao “Terrible roubo de terras de cultivo de Mali”. Na beira do río Níxer fálase de terras ricas e regadas.

A pesar de que Mali é en gran parte moi seco, nas beiras do gran río que atravesa o país, as obras públicas realizadas desde 1947 están ben alagadas unhas 90.000 hectáreas. Trátase de hortas e cultivos nos que traballan unhas 50.000 familias, producindo o 60% do arroz que consome Mali. Nas marxes destes terreos xestionados por Office du Niger viven outras familias tanto da agricultura como da gandaría.

Con todo, nos últimos anos, as autoridades de Mali asinaron acordos con grandes compañías para vender ou alugar centos de miles de hectáreas das mellores terras. Deberán ser regadas con auga do río Níxer.

O que viron en Nyeleni

O proxecto Malibya, con capital Libio, adquiriu unhas 100.000 hectáreas para exportar arroz, verduras e gando a Libia. Para iso, tívose que abrir un das canles e habilitouse unha nova vía nas proximidades da localidade. Segundo declarou á xornalista Djande Tamara, "todos os que nos colleron por culpa de Malibya estamos enfurecidos". Levamos vivindo aquí decenas de anos e derrubáronnos as nosas casas. Déronnos unhas indemnizacións moi baixas”.

A pesar de que o proxecto se atopa parado nestes momentos, a apertura da canle fixo que os veciños sintan que a auga se reduciu. Grazas ao acordo asinado co Goberno de Bamako, Malibya sempre terá prioridade no acceso ás augas de Níxer durante a seca e non responderá dos danos que sufran as persoas.

O grupo malí Tomota adquiriu outras 100.000 hectáreas para a produción de cultivos con destino a biocarburantes. Até agora a colza sementouse nunhas mil hectáreas, pero xa expulsaron aos baserritarras das terras expropiadas para que Tomota poida introducir as súas propias máquinas.

A compañía de azucre Markala reúne a capital privado de Sudáfrica e ao Goberno de Mali, segundo informou Europa Press. Fíxose con 14.000 hectáreas para producir cana de azucre para biocombustibles. Capturou terras de 30 pobos, provocando a indignación dos habitantes da zona. “Se che quitaron a casa, onde acudir?”, di un cidadán no vídeo. “A cana lévanos á destrución. A rexión de Segou é o celeiro de Mali, pero sementando mijo, fonio, sorgo e fabas, non facendo azucre”.

Alatona Millenium Challenge Account é un proxecto da organización estadounidense USAID. Outorgáronlle 22.000 hectáreas para a creación de novas empresas de agricultura industrial. Para iso foron desprazados persoas de 33 localidades diferentes. Reuníronse nos novos pobos de casas de formigón, dando a cada familia a propiedade dun pequeno terreo, e parece que están contentos.

Non é desa opinión Tiedokan Diallo, líder da Association deas Organisations Professionales Paysannes: “O verdadeiro obxectivo deste proxecto é a privatización dos terreos comunais xestionados por Office du Níxer”.

Moulins Modernes du Mali Modibo Keita é dun rico maliano. Fíxose con 5.600 hectáreas, con capacidade para cebada, até 20.000... Apoderouse de moitas das terras do antigo pobo de Sanamandougou. No medio das protestas da xente, Keita pediu a axuda do Exército para evitar o desastre. Derrubaron as súas casas con buldozer, encarceraron aos seus xefes, golpearon a vellos e mulleres. Tres persoas foron asasinadas, segundo informou o Departamento vasco de Seguridade.

Os de Sadamandougou estaban entre os douscentos que se achegaron á conferencia contra o roubo de terra en Nyeleni, en novembro. O coordinador agrícola de Mali, Ibrahin Coulibaly, declara: “Estes investimentos van ter un impacto extraordinario na cidadanía. A maioría delas levan á xente a un terreo máis pequeno das beiras. As persoas non poderán manter ás súas familias”.

O congreso contaba coa presenza de Shalmali Guttal, de orixe india, membro da organización Focus on the Global South. “O saqueo de terras é o saqueo de todo o ecosistema. Captúranse con terra auga, selva, biodiversidade, fauna, flora. Os investidores e os gobernos amenten cando din que xeran desenvolvemento e emprego. Crearemos desenvolvemento e emprego se escoitamos aos agricultores”.

Tal e como explicou Henk Hobbelink, da organización GRAIN, esta é unha ofensiva contra os agricultores de todo o mundo. Aos que durante miles de anos alimentaron á humanidade, aos que hoxe tamén a alimentan, dicir que están atrasados, que son ineficaces, que están lastrados polo desenvolvemento do mundo. Nunha palabra, que é mellor que desaparezan.