Hai dezaoito anos, o 14 de decembro, nacín de novo, decidiu doar os riles do meu fillo menor e grazas a unha familia que non coñezo. O mozo faleceu ao ser alcanzado pola carga dunha furgoneta que circulaba pola zona de Uribe Kosta. Un dos seus riles tocoume “” a min... Grazas aos parentes deste mozo vivín outro dezaoito anos. Sempre tiven ganas de coñecer a esa familia e de explicarme o meu agradecemento, porque tras cinco anos de diáleses, déronme unha vida que se me escapaba. De non chegar a tempo aquel órgano, perdería a miña vida moito antes. Acabo de morrer, o 30 de novembro, e o que máis me irritou é que ese ril vivo no meu corpo –a miña morte non tivo nada que ver directamente co ril en perfecto estado– non foi aproveitado por ninguén, como eu, para nacer.

Coñezo os protocolos sobre o anonimato dos órganos doantes. No entanto, gustaríame dar as grazas á familia do mozo polo ril que me deu dezaoito anos máis. Non o conseguín cando estaba vivo, agora estou nunha “outra dimensión” e, si chégalles esta mensaxe, gustaríame que se puxesen en contacto coa miña parella (Juan Mari Arregi); podedes conseguir a dirección nesta revista. Tamén quero agradecer aos enfermeiros, médicos e condutores de ambulancias que levaron de urxencia estes órganos para sobrevivir, así como a todo o equipo que coordina os transplantes.

Tamén quero agradecer aos médicos e enfermeiras que participaron na operación de transplante e a todos aqueles que durante os últimos dezaoito anos axudáronme a través de revisións periódicas. Especialmente aos doutores Cabrera e Vigón do Hospital de Basurto, que me axudaron nos duros anos de diáleses antes do transplante. Fíxome un transplante ao doutor Amenabar e no dezaoito anos que seguiron ao transplante, a Sofía, Lampreabe, Muñiz e ao resto de doutores fixéronme unha revisión no hospital de Cruces. Non esquecín tanto ao persoal de Urxencias de Cruces e Basurto que me acompañou nos ingresos hospitalarios. A miña última mensaxe é que quen ama a vida saiba que, aínda que un día morra, a vida pode continuar noutra persoa se deu órganos.

O dos riles non é o único mal que padecín na miña vida, e por iso, hai vinte e dous anos, cando aínda collía diáleses, tamén quero agradecer aos médicos e enfermeiras que me someteron a unha grave e difícil operación de corazón no Hospital de Basurto. Recordo especialmente ao doutor Zuazo que se operou e o doutor Arrillaga que me fixo seguimento até o final. Por último, quero dar as grazas a todos os familiares e amigos que me acompañastes e participado na miña despedida durante estes anos. Sobre todo gustaríame mencionar a Maribe, Txaro e Pedro. Ámovos. Non che entristezcas, pois me chegou a hora despois dun día feliz.

Desde a outra dimensión: adeus e até sempre.

* Teresa Monge Martínez, xornalista de Argia, é a parella de Juan Mari Arregi (Daniel Udalaitz) que acaba de morrer.