Podo ocupar calquera espazo e chamalo escenario espido. Un home anda por ese espazo buxán mentres outro o mira, e isto é todo o que fai falta para facer unha acción teatral. Pero cando falamos de teatro non o queremos dicir exactamente”. Con estas palabras comeza Peter Brook a súa famosa obra O espazo puro. Por suposto, isto non é máis que o principio, a partir de aí desenvolve unha bonita lección de teatro. Pero agora, quedémonos con esa preocupación, é dicir, de que estamos a falar cando falamos de teatro? Empecemos pola sinxeleza, polo baleiro teatral, como Teatro para o grupo de teatro Intxixu, escrito por Xabier Lete e Eugenio Arozena, no que empezaron a ser aniquilados. Neste traballo realízase unha viaxe desde as covas cara ao home actual, acompañando distintas representacións teatrais.

Esa simple acción teatral que ten Brooke pode relacionarse con aqueles tempos das covas, cando lles bastaba para expresar con esa indiferenza as súas inquietudes e reflexións sobre o ser humano e o mundo. Con todo, co desenvolvemento da historia foise desenvolvendo o teatro. Enchía aquel espazo buxán. O escenario cubriuse cun edificio. O teatro converteuse nun elegante edificio. E, ao mesmo tempo, aquel home sobre o escenario perdeu importancia en favor do colector. Ir ao teatro converteuse en ir a un espazo. A un espazo cheo, cheo de cousas: “Adoitamos dicir que o cine mata o teatro, e con esa frase estamos a falar do teatro no que naceu o cine. Teatro con portelo, con salón, para que o espectador pase sen trabas entre filas, teatro con butacas plegables, candillas, cambios decorativos, espazos de actos, música, por definición teatro coma se fose algo máis”.

Hai xa uns anos que o escritor inglés publicou esta coñecida obra. Lete-Arozena leva anos propondo unha viaxe escénica para saír de nada. Nestes momentos nos que se están elaborando os orzamentos da crise, tamén se está facendo unha viaxe ao baleiro. O teatro está a converterse nun escenario buxán. Os edificios están aí, cos seus portelos, as súas cadeiras de brazos plegables, as súas teas e os seus decorados, pero se te pos no centro do prato non ouvirás o paso dun home que pasa polo taboleiro. Nin o xogo de teatro Xelemon. Verás o teatro espido, xa que os actores están na rúa, representando algo buxán fóra do edificio.