O ministro francés, François Fillon, declarou que quen defenden o modelo de débeda e o benestar, temen a modernización dos estados. O goberno de Sarkozy, evidentemente, non ten vergoña. Pero como o país que lles tocou xestionar está formado de folgazáns, de farsantes, de ladróns, de inutiles, cun coitelo na man, o corpo flexible do pobo está cheo de sanguentos exterminios que agradan aos mercados. Porque non queren perder a nota AAA. A educación, os servizos públicos, a cultura e a saúde son sacrificados. Fíos que fían o pano da sociedade humana.

O minimalista Steve Reich está a escoitar a obra WTC 9/11 mentres escribo a columna. A explosión das Torres Xemelgas de Nova York, co pretexto da loita contra o terrorismo islámico, deixou abertas as bocas do neoliberalismo. Vemos xa que a política se desmorona. Os partidos se arrodillan e mestúranse ante a tiranía dos mercados. Hai persoas que poden concluír que os límites entre esquerda e dereita alteráronse, sobre todo para xustificar a súa duplicidade. O tempo da política é longo, polémico, cada un cre saber de onde fala e para quen. Nos últimos meses o mercado nega claramente o xogo da democracia en moitos estados. Creceu a idea de democracia primeiro en Grecia, logo en Italia, e pronto en España e Francia.

Chámannos a atención os feitos acaecidos en Atenas e Roma. Os gobernos cambiaron sen eleccións: Papandreou e o seu obxectivo de referendo fóra por Papademos, na praza Syntagma; Mario Monti, no lugar do calamitoso Berlusconi, xunto ao Vello Forum. Papademos, Monti e o director do Banco Central Europeo (BCE), Draghi, son tres dos antigos responsables de Goldman Sachs. Os parlamentos non tiveron máis remedio que votar si aos ditados. Podían, certamente, lanzarse sobre eles, pero non se moveron, senón que consentiron a confiscación dos seus poderes, desgraciadamente, como por casualidade, obedecendo ao primeiro mandamento do deus oficial do Mercado, escrito desde facía moito tempo.

En opinión dos mercados, os gobernos non están a facer demasiado rápido no camiño da destrución dos “privilexios” da clase traballadora e da cidadanía. Trátase de modernizar as estruturas, segundo Fillon. O obxectivo é que as empresas e os bancos non gasten máis un pau no ámbito social, pagando o traballo a prezos de China ou Romanía, por exemplo, eliminando na práctica o drache de retreta, abandonando a saúde a un mesmo e, sobre todo, redondeando a participación da hexemonía nas estruturas colectivas ao cero. Os cidadáns pobres que xa non teñen recursos en Grecia acumúlanse ás portas das organizacións non gobernamentais de médicos. É eticamente admisible esta onda xeneralizada de pobreza nunha Europa que está a construír novos Eurotowers despedindo aos milleiros no barrio de Ostende, en Frankfurt?

A melodía de Steve Reich acabouse. A voz de Kronos Quarteta recolle: It was not an accident... Non, os accidentes non se produciron desde entón, senón que os economistas reflexionaron profundamente sobre as tácticas manipuladoras para cativar os poderes políticos, incluída a obsesión morbosa da débeda. En concreto, os discursos formalizados son reseñables: suprimen dereitos en nome da liberdade, a igualdade e a fraternidad, suman requisitos obscenos chamando á solidariedade e están a chamar ás mesmas ideas que o Comité da Resistencia para dinamizar a seguridade social.

Stephane Hessel apreciarao.