José Luís púxosenos esquatológico como para prever o que nos viña encima tras as eleccións. Non se equivocou; estou a escribir ao día seguinte das eleccións ao Congreso e ao Senado de España, e no que se refire a España, os resultados foron bastante claros. Maioría absoluta para o pp, a máis absoluta de todos os tempos. As dereitas gañan en todas as comunidades autónomas, salvo en Cataluña e a CAV.

Tendo en conta a situación económica actual e tendo en conta o que vai facer o pp (non hai que ser un adiviño para sospeitar iso), é evidente que nos vén un futuro negro. Moita xente está contenta de que os resultados da CAV sexan diferentes, pero bo, de momento, os do sur teremos que soportar as políticas do Goberno de España, e as previsións, nese sentido, son bastante decepcionantes. Os do Goberno de España e os da CAV ou Navarra, nos tres casos nos que intervén actualmente o pp. Con todo, o rumor dun adianto electoral para o Goberno Vasco é cada vez maior, e non sería de estrañar que dentro duns meses Patxi López anunciase un adianto electoral. A min tamén me parece que López non ten lexitimidade para ser lehendakari porque, como se sabe, foi designado grazas á ilegalización inxusta dunha declaración política que está preto de ser a primeira forza en Euskadi. Pero bo, a pesar de que o PSE-EE afástese da mala serie de resultados das dúas últimas eleccións.

De todos os xeitos, o que máis me preocupa é o contexto internacional e, sobre todo, o de Europa. Polo que puiden ler en algures, en lugar de ser as papeletas dos partidos, Goldmann Sachs, Citigroup, J.P. Deberiamos ter papeletas de Morgan, Santander e o resto de bancos e fondos de investimento para poder elixir. Porque o destino da cidadanía está cada vez máis en mans daqueles que ninguén elixiu democraticamente. Este é o problema que hai que abordar primeiro de nada, e para iso é necesaria a colaboración e a acción dos partidos e movementos de esquerda transformadores a nivel europeo. Tal e como dixo o vello Marx, a democracia non será verdadeira ata que sexa económica, é dicir, ata que os medios de produción queden en mans dos traballadores (un saúdo aos tecnócratas liberais que se riron desta frase). Votar cada catro anos non está mal, pero cada vez é máis evidente que se parece máis a un exercicio de cosmética. Por iso non son tan optimista ao día seguinte dos resultados electorais, porque me imaxino as cabezas dos bancos antes mencionados e doutras organizacións internacionais como o FMI, o Banco Mundial, etc.

Non querería caer nun anarquismo tan lacrimóxeno, pero temo que a embriaguez posterior ao recoñecemento institucional da esquerda abertzale, que aínda non chegou, non o esquezamos, cúbranos os profundos problemas sistémicos. Dise que a miúdo a esquerda está perdida desde hai moito tempo. Non estou de acordo. Nas últimas décadas fíxose un bo traballo teórico e discursivo, tanto que a miúdo se fala de refloración do marxismo. Na primeira liña da filosofía política están Laclau, Butler, Mouffle, Negri, Zizek, Perry Anderson, Badu, MacKinnon, Eagleton, Balibar e compañía, mentres que Huntington, Fukuyama e moitos máis non se atopan demasiado ultimamente. Con todo, unha das cuestións actuais é a de completar a articulación estratéxica dese labor, que será ou non internacional.