Os Tratados da Unión Europea (UE) recoñecen como obxectivo prioritario de partida garantir e desenvolver o benestar dos seus cidadáns. Sen dúbida, esta idea facíase atractiva e nun principio criamos así, máis aínda despois de saír da ditadura de Franco.

Con todo, algunhas dúbidas xurdiron cando se aprobou o Tratado de Maastritcht en 1991. De feito, para chegar a unha moeda, ao euro, pedíansenos duros sacrificios. Por iso, o Goberno socialdemócrata de Felipe González comezou a levar a cabo reformas sociais inmediatas, o que reduciría as pensións, as prestacións por desemprego e outras formas de protección social. Máis tarde introducíronse no dominio público e comezaron a descapitalizar o Estado: Telefónica, Campsa, Tabacalera... O capital acumulado polos españois durante anos vendeuse en condicións moi cómodas á oligarquía española.

Non podemos esquecer que a UE proporcionou ao Goberno español unha gran cantidade de oportunidades e diñeiro para tapar as marxes con cemento, pero non para desenvolver empresas ou promover industrias atractivas, é dicir, para fortalecer o desenvolvemento endóxeno. Todo isto tíñao que facer o mercado libre, sen axudas públicas.

Para entrar no euro pedíuselle aos de sempre que se apertase o cinto e agora o mesmo para seguir co euro. Mentres tanto, as quenllas do mundo están a facer fortunas sobre nós. A historia dinos que na época da Gran Depresión (1929-33) moitos culpables suicidáronse, mentres que os responsables da crise actual están a ser recompensados: Draghi, presidente do Banco Central Europeo, e os primeiros ministros de Italia e Grecia, Monti e Papademus, respectivamente. Todos eles eran altos dignatarios de Golman Sach e responsables desta contracción. Ademais, foron elixidos en contra de todos os criterios democráticos.

Doutra banda, temos que lembrar que vivimos un tempo con ilusión económica. De feito, na pasada década púidose manter o nivel de consumo. Como? Seguir consumindo a través de préstamos baratos foi fácil, aínda que os valores reais dos salarios reducíronse considerablemente.
E agora que? Os Estados están endebedados e os seus orzamentos dos últimos anos formábanse pensando que os ingresos públicos irían en constante crecemento e cando se interrompeu esa tendencia de crecemento dos ingresos, para compensalos, recorreron á emisión de débeda pública, coas consecuencias que iso leva: por exemplo, Italia só terá que utilizar o 5% do seu PIB para pagar os intereses anuais. A última emisión de España foi de 3.500 millóns de euros, polo que o único custo a pagar por esa cantidade é de 250 millóns de euros anuais.

Doutra banda, os mandatarios e os gobernos europeos priorizan o pago de intereses e, en lugar de incrementar os ingresos públicos, reducirán os gastos sociais, afectando os cidadáns máis vulnerables. As entidades financeiras non teñen piedade de xogar coas débedas públicas dos estados da UE, especular, asfixiarse, na maioría dos casos porque está disposto a pagar intereses altos.

A pesar da gravidade da situación, estes financeiros están convencidos de que tamén obterán intereses e capital, xa que detrás están, como garantías, Alemaña, Holanda, Luxemburgo, etc. E o que é peor, as entidades financeiras foron axudadas con diñeiro público e agora están a utilizar ese diñeiro para loitar contra o benestar da cidadanía. Tampouco sería sorprendente que estes títulos, unha vez empaquetados, colóquense nos mercados para obter máis diñeiro e volver prestar aos estados. Xogada redonda!

Última pregunta: O euro será capaz de sobrevivir a esta situación? É difícil de responder, pero non sería sorprendente que calquera día nos espertásemos cun “corralito” e que o diñeiro que nos aforramos tivésemos que cambiar cun tipo de cambio cero. Aínda entón, a quenlla foi o vencedor. Pero, polo momento, non vaiamos demasiado lonxe.