A novela Zer barkatuta ez, parte dun momento de crise no que o protagonista se atopa inmerso. Mikel Izu deixa á súa muller e, tras unha suposta depresión, afástase do seu traballo. Entre tanto, un irmán que hai tempo non vía volveu a facer os seus; un dedo humano atopado na súa casa e un documento aéreo cun nome alemán, inician unha historia cun ton de irrealidad que Mikel non esperaba. Personaxes de todo tipo comezan a cruzarse na vida do protagonista: Unha moza andaluza que busca ao irmán de Mikel, un ancián enigmático cun só oído, narcotraficantes ucraínos, un esposo celoso ludópata, entre outros, xudeus e nazis que sobreviviron a un sanguento suceso ocorrido en 1941.

Nun panorama confuso e sen conexión aparente, a cadea de relacións entre os personaxes irase construíndo a través de continuos sucesos inesperados. Os cruzamentos das diferentes historias irán construíndo un único muro e, paralelamente, veremos o pasado oculto de cada personaxe debuxado. Ladrón Arana demostrou unha capacidade case inesgotable para a súa imaxinación, a través de 316 páxinas cheas de misterios que conseguen atraer a atención do lector. Non hai tempo para pensar, a acción sen tregua leva ao lector da man. Valeuse dunha escritura lixeira que encaixa perfectamente nunha novela de misterio e na que axuda a tendencia ao humor e á ironía que envolven as palabras do protagonista. Moitas veces cando nos movemos nas profundidades dese nivel de ficción, os xestos que nos fan rir son de agradecer, porque nos lembran que estamos na realidade.

Ladrón Arana converteu Pamplona no escenario central, un espazo que quizais nos poida resultar “demasiado próximo”. Con todo, a falta de concreción das súas rúas e lugares, así como o feito de que a intriga se estendese a outros espazos, aumenta as posibilidades de que o lector se mergulle na ficción pola súa conta, tal e como ocorreu na novela Ahaztuak pentua (2009). Naquela novela que tiña como escenario Pamplona, por pretender ser demasiado realista, a forza do misterio dos crimes era bastante débil, polo menos para o gusto dos pamploneses.Ao final

, como na vinganza dos Esquecidos, as cousas do amor cobran importancia. Neste caso non atopamos triángulo amoroso, pero escoitamos o título da novela en boca do protagonista, dicindo que “non hai nada que perdoar”. Ademais de ser unha indicación provisional de crimes e feitos misteriosos encadeados, transmite a sensación de que se quixo destacar o triunfo da relación amorosa que se foi facendo ao longo da narración, coma se quixese confirmar que se superou a crise amorosa do protagonista que deu inicio á novela. Non é máis que unha das sensacións que pode provocar o final da novela, unha das que prefire as risas dos tolos que provoca.