Do mesmo xeito que a herba e a bi-herba no prado, dúas primaveras este ano. Dicíao o outro día, tratando de razoar sobre as curiosas floraciones de outubro. E como sabía que a primavera é un bo momento, a semana pasada fixen soar a perretxikota na montaña. As árbores din que é outono-outono. Trouxen algúns níscalos, cogomelos de avellano, algúns poucos fungos e un bo ramallete de bidueiros. Entre o bosque e a casa recollín nunha pradaría algúns altos colgantes. Bonita colección para outono de primavera!

A maioría das veces que saio a iso, volvo a casa sen cogomelos, pero a paisaxe cunha boa comida. Bosques, charcas, garomas, pradarías... Todos os lugares dos cogomelos gózanse en calquera momento, e nesta época non hai nada que dicir. Flipé co traxe da montaña. O arco iris dos altos inclinábase, estirábase suavemente e se enfundaba na xeografía de todas as plantas da paisaxe. Lembroume o día en que se abría a gobada á beira da lavandaría. A roupa tendida sobre a herba. Todas as cores en arbustos e árbores.

Mirade de lonxe e gozade á hora de collelo, un aguillón! De puñaladas as tremendas cores dalgúns das árbores das miñas montañas diarias. A paisaxe outonal vese queimado por outras dúas árbores, traídos desde fóra cando nos pomos a non ver os negros dos piñeirais: o carballo do Norte ou o carballo americano (Quercus rubra) e a árbore ou tuliparbola de boi (Liriodendron tulipifera). Vermella, escarlata, a primeira e aqueloutra de ouro. Ambos os procedentes do norte de América, como o piñeiro radiata (Pinus radiata).