Pasou un ano moi longo: podes explicar aquí os verdadeiros motivos para saír de Radio Euskadi.

Produciuse a tormenta perfecta. Eu xa non era feliz alí onde case sempre fun feliz e Onda Vasca veu regalarme a oportunidade de empezar de cero.

Pensei que me darías un titular, dicindo “censura ideolóxica”.

Non sufrín directamente. Só unha vez tentaron impor algo. Non o aceptei e puiden volver facer o meu programa habitual.

Non convidar os membros da esquerda abertzale e sumarse á decisión da dirección?

Non. Nos meus faladoiros e entre os meus invitados estaban os membros da esquerda abertzale. Ninguén me puxo obxección, que quede claro.

Porque tamén se traían membros da dereita abertzale española?

Non teño inconveniente en ouvir voces que non se conforman comigo. Outra cousa é que esas voces que buscan un chapiteo gratuíto, que non traen nada á radio. Iso ponme frenético.

Onde chegou Radio Euskadi, que era a túa casa...

Aínda a considero a miña casa. Agora vivo noutra máis pequena, pisei o que fixen desde o primeiro segundo. Entrei nel todos os días cun sorriso extremadamente amplo.

A pesar do boicot do Goberno de López.

Chamamos e as cabezas de prensa andan en longos períodos, ou directamente non nos collen o teléfono.

Porque sodes o seu maior estímulo.

O certo é que non me sorprende, pero si me desgusta, e ás veces indígname.

Que viviamos mellor co PNV.

O escenario, polo menos, parecíase máis á realidade do pobo. Con todo, non coñecín un mundo perfecto.

Pero eles trouxéronnos a paz, compadre!

O mellor é que “eles” queda con moita xente dentro. Algúns porán unha medalla no peito, pero de verdade sabemos quen son eses “eles”.

Alégrome, imaxínome, da noticia. Ou non che pareceu suficiente?

Moi contento. Si acertamos a aproveitalo, é máis que suficiente. Só pareceulles pouco aos que vivían neste pobo co pau da violencia.

Sen data de caducidade, teremos un tempo de Cocidito madrileño...

Durante tres anos non houbo material. Volvemos á primeira liña e parece que vai durar moito.