Entre o 27 de outubro e o 5 de novembro celebráronse sentadas en Tokio, Nova York, París e outras cidades do mundo. O de Fran-tzia organizou as redes Sortir du Nucleaire, cunha cea escrita en bretón e en eúscaro, moi ben! “Toda a nosa solidariedade coas esposas de Fukushima no sit-in de Tokio”.

Máis de 100 mulleres de Fukushima lanzaron unha petición de solidariedade a todo o mundo. Os xaponeses que teñen fama de ser tan submisos están a protestar cada vez máis na rúa, non hai máis que ver os numerosos vídeos que se poden atopar en Internet. Os campesiños manifestan a súa indignación, os cidadáns á súa maneira ou coa axuda de grupos ecoloxistas do mundo miden e anuncian a radioactividade (desmentiendo as informacións das autoridades)... e agora as nais mobilizáronse.

No vídeo "non more Nuclear Power" 100 Women from Fukushima resumiron a súa preocupación. Ruiko Muto, membro da asociación Hairo Action, dixo que é a xente a que ten que tomar este problema para cambiar a situación. Sachiko, do Grupo Fukushima para a Protección dos Nenos das Radiacións, di: “Non podemos salvar aos nenos se non os sacamos de alí. Xa non nos importa a casa en chamas, temos que salvar aos nenos”.

Nas seguintes imaxes a Señora Sato intervén nunha reunión coas autoridades. Trouxo un terreo ocupado no patio dunha escola de Fukushima. Cando o puxeron na mesa e achegáronlle o contador de geiger, este empezou a denunciar ruidosamente a radioactividade. “Marca 30 microSiervert por hora, pero as autoridades din que non é perigoso”.

Nas sentadas destes días realizáronse dúas peticións concretas. Unha, sacar aos nenos dos lugares onde están colocados. Para iso, o Goberno debería axudar economicamente e infraestruturas ás familias para construír unha nova residencia lonxe do seu país de orixe. Polo demais, se os pais non atopan a vivenda e o traballo noutra parte, os nenos quedan atrapados pola contaminación.

A segunda é que todas as centrais nucleares de Xapón péchense e pecharanse a tempo completo. O primeiro paso sería non renovar as que están apagadas nos últimos meses. A central Tomari 3, no norte de Xapón, é unha das que está a piques de abrir. Este utilizará como combustible o famoso MOX, que leva plutonio, producido recentemente en Marcoule (Francia), que sufriu un accidente mortal. Por iso a loita pacífica das 100 mulleres de Fukushima en Francia tamén ten ese eco.

Pero a situación dos nenos e adolescentes da cidade de Fukushima e da provincia en xeral, e doutras rexións veciñas, é o suficientemente grave como para evacuar aos nenos? Aos poucos vanse desvelando os detalles da radiación provocada pola Fukushima, mostrando a magnitude da catástrofe que está a sufrir.

En outubro coñeceuse aínda a magnitude da radiación que Fukushima verteu ao aire e ao mar: En 137 cesións, 27.100 terabecquereles, o 74% do total que Chernóbil lanzou en 1986. E os reactores de Fukushima seguen contaminándose, xa que seguen a lume vivo coriums de combustible e material de apoio.

A radiación rirá en todo o mundo, pero debido a que gran parte dela caeu nas proximidades de Fukushima, incáutanse de partículas. Entre os nenos máis vulnerables aprécianse as consecuencias, xa que desde o verán está a denunciarse a algúns médicos, como aos seus pais.

Enfraquecemento dos sistemas inmunitarios

O pasado 14 de xullo, a cadea de televisión independente xaponesa Gure Planeta –OurPlanet-TV– ofreceu un programa especial ContAct aos nenos e nenas que viven na provincia de Fukushima e noutras zonas próximas baixo a influencia da alta radioactividade: “As radiacións provocan novos síntomas: que lles está pasando aos nenos?”. Grazas ao traballo voluntario de alguén que firma Tokyobrowntabby, pódese ver unha sesión de 25 minutos con subtítulos en inglés desde outubro, a principios de novembro os de Fukushima-over-blog engadíronlle os de francés.

Os responsables de ContAct xa pediran aos espectadores que informasen de calquera cambio na saúde dos seus. O presentador do programa mostrou unha selección de preto de cincocentas cartas e emails que foron recibidos polos internautas. Convidou a Mika Noro, presidenta da asociación Zubia de Chernóbil. Chernobyle levaba cada ano aos seus nenos a Xapón para que descansasen, polo que coñecía ben os síntomas dos habitantes da zona contaminada. Segundo informou en televisión, tras o accidente do 11 de marzo, non tardaron en recibir noticias de síntomas parecidos aos de Miami. Cando se organizou a Asociación para a Protección dos Nenos das Radiacións, na primavera púxose un grupo de médicos para aclarar as preocupacións da xente, para tranquilizar aos que se atopaban nerviosos, máis que nada. Pero houbo que chamar aos médicos voluntarios, quen explicaron os problemas de saúde das persoas que se atopaban alagadas. Era evidente que nas marxes do río había moita máis radiación da que as autoridades declararan.

ContAct estivo presente nalgúns destes kon-tsultas. Os médicos atopan aos nenos cos tiroides inchados, os pais cóntanlles que teñen aos nenos moi débiles, con dores de garganta frecuentes, sangrado polo nariz a cada pouco, con diarreas reiteradas...

O doutor Masamichi Nishio, xefe da Organización de Cancro de Hokkaido, recoñece ante as cámaras que estes síntomas son síntomas clínicos de baixas doses de radiación. É hora de que as autoridades mundiais recoñezan e teñan en conta este tipo de contaminación. Mentres tanto, nos hospitais onde caeu unha gran radiación, a miúdo os médicos non dan importancia a estes síntomas, ou por descoñecemento dos efectos das radiacións, ou por medo a vinganza das autoridades. Pola contra, Mika Noro e o seu equipo piden á cidadanía que acuda aos hospitais para que garde ben os documentos do diagnóstico e das probas realizadas, que serán importantes no futuro.

Moitos dos que están á súa disposición abandonaron xa a zona de Fukushima. Na linguaxe oficial son “os que foron á mantenta”, xa que é posible vivir nestas paraxes por decisión das autoridades. Mika Nor explicou que en 1986 evacuáronse pobos enteiros da rexión de Chernobyl con menos radioactividade que a que existe na zona de Fukushima.

A vida dos que permanecen en Fukushima é dura. Especialmente a dos nenos. Deben levar un dosímetro para ir a calquera parte. Como vén o día, moitas veces non poden saír ao xogo. Veralos por Internet.