Pasar desapercibido non era imposible, Madrid dá para moito, pero eran moitos, e tiña que manterse moi lonxe dos informativos para non darse conta de que o 15 de outubro produciuse unha manifestación. En casa somos dous, e fomos un para arranxarnos o que queriamos, pero non o que non podiamos; tamén o fixemos para tranquilizar aos nosos pais (tan contentos están os pais cos seus fillos recentemente espertos, non lles imos a arrogar aos nosos todas as posibilidades de orgullo). Pero a metade deste dous que somos, que non acudiu á manifestación, tivo a oportunidade de pasar a tarde pensando en casa, e iso faise lembrando como un amigo nos escribía nas noticias que chegaban de Tunes desde Francia, “acabouse, agora vén a nosa lección”, dicía; un mozo queimouse a si mesmo, a imaxe é diferente das que vemos aquí, (ou non tanto, xa se lembrou cando o grupo de Castelló queimouse nos musulmanitas).

De novo na praza, Sol, en lugar de afogarse, tanta xente razoable, a cidade parecía fermosa, desde a súa casa víase unha festa, como din os días electorais, da democracia, e a vella sospeita de que as manifestacións, cando son pacíficas, adornan e publicitan a mesma democracia que as recibe. E agora de forma global. Manifestacións pacíficas en todo o mundo; puxeron mapas en informativos cunha chea de puntos, pero eu non o diría en todo o mundo, e non é difícil saber onde non había ningún punto.

Lin que os medios queren esconderse, non o diría así, é o contrario do que me suscita sospeitas; tamén lin que están a privilexiar unha parte do movemento, o dos grupos dereitistas de 15M. Barack Obama comprendeu aos de Wall Street e aos de Jean Claude Trichet por Europa, aos de Roma ninguén, nin aos de 15M. Está a crear unha marca daquela multitude que quería nacer sen nome, e para redondear as cousas, Aznar insultounos; que máis quere? As marchas lense coma se a boa vontade de Europa sairía a pasear, coma se unha nova infancia fose posible, e a metade de min que estaba en Madrid dicía que si, que esa boa vontade mantíñase.

Pero 15M non quere ser a reivindicación duns, de todos, e de todos no mundo; o poder tivo a sorte en si mesmo con este movemento, seguramente porque tal e como está o mundo a reacción debería ser máis fea, ten máis que ver coa carne asada que coas manifestacións alegres cheas de performances que se fixeron talleres de mozos despolitizados, e os medios explicáronnos que o 15 de outubro sucedeu algo importante, pero onde? E onde non?

Houbo un momento no que o movemento tiña que decidir se continuar na Praza de Sol e as contas loxísticas fixéronse titulares co hotel que se ocupou en Madrid tras a manifestación que agora está a suceder; posponse a decisión para recoller propostas, debater e decidir que facer co edificio; e iso estaría ben se se tratase dun movemento veciñal, pero non sei até que punto o 15Ma está a converterse nunha etiqueta que serve para simplificar o mundo aos medios e convencer á revolución.