Acabo de ver unha conversación: O autor do libro Wikileaks eraitsiaz (Desmontando a Wikileaks), Daniel Estulini, na televisión catalá. Nada é o que parece. E pensei que o sabía. “A min non me van a meter…”. Pero antes de que chegase algo por travesías falsas, entraba: “Velo? Eu dicíache que...” E plasta! Entón equivocámonos. Sen darnos conta, por suposto, que a representación que nos crearon ante os ollos tiña unha única capa, e orgullosa de habela evitado. Pois sácaas! Wikileaks tamén parece ser parte do xogo.

Na entrevista fai referencia a Michael Moore e á súa película Fahrenheit 9/11. Non me convenceu ela tampouco. Parecía tan sinxelo... Os vaqueiros convertíanse en malos, e as flores eran para os indios. O esquema de sempre, simplemente intercambiando personaxes. Demasiado fácil.

De camiño a todo o que parece, vénme á memoria unha obra de Victor Erice: A morte rouge. E de onde xurdiu: na súa infancia nos cines, antes da película proxectar Non-Doa (mesmo noutras moitas xeracións, lamentablemente). Aos nenos que recibían estas noticias como verdades, a película que vían a continuación se lles nublaba nos límites da ficción realista. Que era o inventado e que era o real? NO espírito da colmea Erice tamén xogou con ambos os mundos, trasladando o monstro de Frankenstein da pantalla á realidade do neno.

Sempre me sentín un neno, pero cría que trazara claramente o límite entre a realidade e a ficción. Sabía que o Non-Do non tiña máis da real que os documentais de Michael Moore. E sentíame orgulloso: “A min non me van a meter…”. Tranquilo no segundo teatro, crendo que vía os fíos das marionetas. E que vai! Este Daniel Estulin díxome que son un Truman máis deste show. O que vexo non está a suceder de verdade.

“Só sei que non sei nada”. Pero tampouco sei si o pensador alcanzase a súa máxima nesta sociedade vivida con información. A miña nai sempre di que á hora de examinar cada acontecemento basta preguntarlle a quen lle fai máis favor. E mirei en Internet: Os libros de Estulin teñen un gran éxito.