Había unha vez un labirinto na afastada Creta que encerraba dentro de si unha besta chamada Minotauro. Este labirinto impedía á pobre criatura que caera alí. Rúas oblicuas, numerosas interseccións, con trampas e trampas... todo o que se foi alí confundíase, volvíase tolo e perdía no seu complexo interior.

O edificio albergaba a sete raparigas e sete raparigos: medio home e medio para que este touro tivese a súa forraxe limpa. Estes mozos foran traídos do catro partes do mundo, e o labirinto estenderíase a todos estes recunchos do mundo como conxecturas e presentimentos.

DO CRETA AO MUNDO. Encargouse ao arquitecto Dédalo o deseño e construción deste cárcere, que foi encargada polo rei Minos. Os pais do rei labirinto eran os seguintes: Zeus –líder dos deuses olímpicos– e Europa –bela florista de Tiro.

Pecha e secreta fora o cárcere para o cruel Minos. A súa vida era inalterable e cíclica: o prisioneiro tiña que andar dun lado a outro, dun lado a outro, perdido en soños imposibles.

O paso dos séculos levou aos pobos e nacións da zona de Creta a adoptar o nome de Europa: Pensaba naquel florista que disparaba. E baixo a sombra daquela fermosa criatura, todas as comarcas que bañaba o Mediterráneo, caeron sobre as garras do feo animal chamado Minotauro.

Xa non eran catorce os que quedaran atrapados no labirinto, senón innumerables máis. Barrios e pobos enteiros, nacións extensas, pobres e ricas, caeron no bulebule do labirinto. E xunto a eles, tamén os cidadáns: mozos e vellos.

Á espera dunha nova vida, todos conquistaron o soño chamado Europa. E, sen darse conta, non se deitaron máis que cun mal soño.

Do mundo ao inferno. O Minotauro cambiou de novo o seu nome polo de Minotauro: Capitalismo. E, como o seu nome indica, actuou tan salvaxe como sempre, non só no Mediterráneo, senón en todo o mundo.

As emboscadas daquel vello labirinto invadiron tamén as novas augas do seu bautismo, que agora se chaman bancos, préstamos, fraudes fiscais, despedimentos humillantes... e é o capitán de todo o mundo por unha chamada especulación.

Segundo conta a antiga mitoloxía, o Minotauro foi asasinado por un mozo chamado Teseo, que saltou ao labirinto e apoderouse do touro. Para tentar escapar daquel cárcere, que non tiña saída, Teseo atouse a un cordón que a cuadrilla Ariadna tecía a véspera e sostiña por unha abertura.

Neste sentido, non se repetiu a historia, pero noutros casos si. O vello labirinto desvaneceuse, pero o novo permanece, e non naceu ninguén que liquide ao novo capitán, nin no ceo nin na terra. O moderno labirinto vaise estendendo e cada vez son máis as bestas salvaxes que se concentran nel: falta de traballo, falta de salario, falta de pensións... todas elas lobas de prata da mesma familia.

Como nos vellos tempos de Creta, o cidadán vese obrigado a vagabundear: agora é un usurero errante, un recolector sen rumbo, un confuso esmoleiro de solidariedade e un grotesco bufón de administracións.

Cos bancos famentos de hoxe, cos especuladores bolsistas, cos gobernos alienados… que faría aquel Teseo liberador?