Na crónica da semana pasada dixen que o PROCESO DE PAZ está parado, sobre todo porque se percibían só pasos unilaterais de face aos movementos do pasado recente. Pero non, o que está a suceder nos últimos dez días significa que aquí hai máis movemento. A dinámica máis intensa está a producirse nun marco: A firma do Acordo de Gernika por parte do EPPK, a presentación da Comisión Internacional de Verificación (CIV), o visto e prace de ETA a este grupo, a desaparición de Ekin… E neste proceso a esquerda abertzale asumiu desde o principio a estratexia unilateral, esa é a máis lóxica e seguirá sendo a mesma.

Nesta ocasión, con todo, tamén houbo xestos desde o ámbito do Goberno Vasco e no discurso do lehendakari López no Parlamento Vasco hai espazo para a esperanza. En canto á pacificación, lanzou tres mensaxes: os presos teñen que achegarse, o que cumpre as leis ten que ser legal e temos que construír unha nova convivencia entre todos e todas na sociedade vasca.

Claro, si logo vén Rubalcaba dicindo que o que López dixo da política penal é o que está a facer hoxe o Goberno de España… Ou si unha e outra vez sóprase o discurso dos vencedores e vencidos… A esta achega de Patxi López pódenselle pór todos os matices que se queira, ademais non se deu ningún rastro dese discurso.

Tamén axuda a valoración positiva do PNV sobre o CIV e a oferta ao PP para a construción da paz. E o propio Antonio Basagoiti do pp tamén se mostra, ás veces, máis cauto nas conversacións que ofrece, por exemplo, nO Correo do pasado domingo.

Quen queira sempre pode pensar que nesta carreira pola paz hai un estímulo para as eleccións do 20 de novembro. Pero non en balde pasamos polos dous últimos procesos de paz –Estella-Garazi e Loiola– e a partir desas experiencias, hai razóns para pensar que detrás de todos estes movementos hai un gran traballo de cociña.

O certo é que, en vésperas das eleccións ou non, a normalización política e o diálogo convertéronse en valores en Euskal Herria, que a cidadanía ve que beber desas augas está máis cerca a paz e, por tanto, ningún axente político quere quedar fóra desa canle. Até agora os tempos electorais non axudaron nunca a un proceso de negociación, pero nesta ocasión tamén poden ser promotores, porque os partidos tamén han visto que os cidadáns premian o que se fixo nese ámbito.

AMAIUR é o nome do espazo soberanista de esquerda nas eleccións ao Parlamento de España. GEROA Bai de NaBaizales que se estruturaron ao redor da Uxue Barkos. Amaiur leva un en Navarra, onde poderían obterse dous deputados. O lóxico e interesante é que en política haxa diferentes sensibilidades, cada unha coa súa oferta. Pero na época de tanta calidade e innovación, aínda que sexa de maneira excepcional, convén que eses valores tamén se axiten na política. As novas circunstancias esixen novas apostas e, neste caso, xa existían en Navarra as condicións para poder ampliar unha oferta conxunta. Un momento histórico así o merecía. Hai quen sabe cando se repetirá outra oportunidade.