Desde ese punto de vista materialista-positivista, por unha banda estarían os asuntos de gran importancia, a realidade real, que, por suposto, sería unha cuestión de homes expertos. No outro lado, os temas relativos, pouco relevantes, é dicir, os contos, as cuestións culturais, o artista semi-maricho. Este esquema binomial, que xa foi criticado con todo tipo de argumentos desde o século XVIII, segue sendo o principal entre nós. Sexa de dereitas ou de esquerda, a maioría coincidirá nesta división, si non se ten en conta a interpretación da distribución de infraestrutura e superestructura da ortodoxia marxista máis ríxida.

Con todo, o asunto non é tan sinxelo como algúns pensarían ou desexarían. O último traballo do famoso filósofo Judith Butler, Ttakunak, de José Luís Padrón –Frames of War: When Is Life Grievable?– pilloume lendo, no que se explica, entre outras cousas, que na realidade máis crúa –na guerra– algunhas cousas que se adoitan considerar fóra da realidade material –representacións, imaxes, marcos (frame)...– son fundamentais. Son grandes augas para traer ao curto do Ttakun, pero é un libro axeitado para pensar que o que se di que é a realidade, o que algúns teñen tan claro, é moito máis ficticio ou relativista do que se supón. Bo, non se excite demasiado, non quero dicir que todo sexa relativo a isto, sexa de ficción, e que, por tanto, non hai que insistir na comprensión da realidade. Pero renunciar a reflexionar sobre as representacións e os marcos que utilizamos para comprender o que é a realidade é ceder. A rendición ética, política e mesmo estética. O exemplo máis utilizado por Butler é o das mortes na guerra. En realidade, calquera que non estea tolo de súpeto poderá confesar que toda morte é igualmente despreciable. Pola contra, á hora de utilizar o número de mortes na guerra, aceptamos sen problemas as gradaciones até a morte. Hai mortes lamentables (civís, mulleres, nenos) e que se celebran sen ningún tipo de vergoña (Osama Bin Laden). Isto non quere dicir que non haxa morte nas guerras, o que sería unha consecuencia absurda, senón que falar desa realidade que parece moi problemática non é só pescar datos obxectivos, porque para pescar eses datos necesítase cana –e hai moitas clases de canas no mercado–, primeiro, e porque hai que preparar peixes –e tamén moitas receitas–.

En canto á ficción, ocorre algo parecido. A convicción xeral é que a arte constitúe un mundo paralelo á realidade. Un mundo imbuído, de entretemento, insignificante para a realidade real. Con todo, os grandes situacionistas que hoxe en día nos esquecemos lembráronnos que a arte ten que materializarse. Facer realidade, é dicir, convertela en realidade para utilizar a linguaxe dos ríxidos materialistas.