Tras a adhesión do EPPK ao Acordo de Gernika, a esquerda abertzale ha dado outro gran paso no camiño cara á paz. E despois de que o colectivo maioritario de presos de ETA dea este paso, parece que só queda un paso público arriba nas bancadas: A comunicación pública de que ETA abandona a súa actividade armada e, en consecuencia, desaparece como organización.

A medida que avanza na normalización política e vaise materializando un proceso de paz, ese anuncio de ETA sería o máis lóxico, e cada vez hai menos dúbidas de que sexa así, pero cando iso é outro asunto. Do mesmo xeito que se está dando un paso na normalización política, non parece que se estea dando outro tanto no proceso de paz que debería estabilizar e ordenar esa dirección. E iso é grave.

Hai tempo que a sociedade vasca reclama a ETA a súa desaparición e cando os pasos nese camiño parecen cada vez máis evidentes, o pp e o PSOE bloquean ese camiño, argumentando que para facer calquera cousa primeiro ETA ten que pedir a súa desaparición. E pedir perdón e reparar o dano causado ás vítimas… e quen sabe que. Todo o que é o final ou o camiño dun proceso, póndoo ao principio.

E a sociedade vasca entende que a paz que vén demandando desde hai anos está a ser destruída por moitos axentes políticos, especialmente polos máis próximos ao Estado. E entende que outros están a dar pasos no camiño da paz e, entre outras cousas, agradécelle a Bildu que lle ofreza un puñado de votos. Desde que se tomou a decisión unilateral de deixar de lado a loita armada, a esquerda abertzale, Bildu e, en definitiva, as forzas que se articulan no Acordo de Gernika deron moitos pasos. En comparación co Estado, un dos poucos pasos positivos é a legalización de Bildu, e non é pouco, pero case todo o demais foi a obstrución, como demostra a sentenza de Bateragune.

Ninguén pode gañar por ese camiño obstrucionista, o resto dos axentes políticos temen que Bildu aproveite os pasos dados no camiño da paz, sen darse conta de que si Bildu faio con éxito, entre outras cousas, é polos pasos que está a dar pola paz. O propio PNV tamén se mostra remiso á hora de xestionar a pacificación. No Acordo de Gernika, por exemplo, non hai contido que el non poida aceptar, pero, desde logo, para a súa imaxe, non é correcto que neste momento simplemente asinen o Acordo de Gernika e xa está, pero ten que acertar a seguir en paralelo os camiños da pacificación e a súa política tradicional, porque de aí non lle vén máis que o perigo.

É tempo de eleccións e, como é lóxico, de mirar cada un ao seu embigo, pero despois do 20 de novembro é hora de que todos os axentes políticos céntrense na configuración dun verdadeiro proceso de paz. Non é lóxico que a falta de colaboración entre o Acordo de Gernika e o PNV neste ámbito non supoña unha presión a favor da paz entre ambos os mundos. Cada un ten que ter a posibilidade de levar a cabo a súa propia praxe política e, ao mesmo tempo, de actuar conxuntamente na construción do proceso de paz.

As
desmasas de Kukutza demostraron que as autoridades do Concello de Bilbao e do Goberno Vasco teñen poucas mans de esquerda para dar solucións integrais a problemas espiñentos. A ruta da Burra era a máis fácil e iso é o que utilizaron. Polo Imperio da Lei.

E en relación cos parágrafos anteriores, un sente unha especial emoción cando pensa na columna vertebral como afronta unha especie de conflito vasco quen non ten a capacidade de resolver o de Kukutza de maneira máis civilizada. Antes de chegar ante o xuíz, había que resolver o asunto, sen despois refuxiarse na súa orde. E mesmo despois da orde, o lector lembrará moitos casos que se evitaron. Por exemplo, o pasado maio os xuíces decidiron suspender as sesións do 15m ao comezo da campaña electoral, pero o propio Rubalcaba respondeu –mantendo as presións do PP– que a policía non estaba para crear máis problemas, senón para evitalos.

Kukutza tivo unha vida cultural moi frutífera, iso non o pon ninguén en dúbida en Rekalde, e non é nada fácil que unha gran maioría faga ese recoñecemento a un gaztetxe. Iso chámase interese público, e esta vez impúxose á defensa pública do interese privado.