O trobador Guillermo IX de Aquitania fixo un longo poema, precisamente sen falar de nada (Farai un vers de dreit nien/Vou facer un verso sobre a nada). As dúas últimas liñas son misteriosas. Gilen enviará o poema a alguén (non di a quen) a cambio de que este envíe unha chave, a contraclau, literalmente, unha contraguardia. Que abre esa chave? O mesmo poema? É un código para entrar e entender o poema? En canto a un trobador, é a clave para que o corazón da dama de poemas ábrase antes, e logo despois?

Juan Bonilla, máis coñecido como novela e contacontos pero tamén poeta de mérito, espiuse completamente, ao contrario que antes ningún poeta, no seu último libro de poemas, Cháchara. No primeiro poema, ademais do número de DNI, tamén proporciona o número pin do seu teléfono, vísaa e o mastercard, así como o contrasinal do seu e-mail, entre outros.

A miña irmá e eu hai tempo que queriamos botar unha ollada rápida ao correo no computador da Biblioteca de Burlada. Cando me deixou o sitio, atopei o meu e-mail aberto. A miña irmá sorriu. Inventara o meu contrasinal. Ruborizáronme de arriba abaixo, furioso. Por password tiña eu, naquela época, algo que non confesase a ninguén, aínda baixo tortura: SOYGAY. Agora xa non me importa tanto que se unha preocupación sabe que eu mesmo falo en castelán.

A clave para adiviñar o contrasinal doutros é máis fácil do que parece. Recordo unha pasaxe de Il pendolo di Foucault. O protagonista, para continuar coa investigación, ten que entrar na ordenador clave dunha das súas compañeiras mortas. A máquina insiste e pregunta: Hai a parola d’ordine? Ten un contrasinal? Despois de moitos esforzos, escribe NON e entra.

Por un problema informático que xa me solucionaron estiven unha semana sen poder acceder ao meu e-mail. Evitareivos o inferno que vivín. Tentaba entrarme a cada momento e non saíame ben. É unha alma humana misteriosa. Para compensar o meu erro, tentei entrar no e-mail da xente que coñezo, inventando as súas claves. Na segunda noite, non sei en que número de sesións, conseguín meterme na dun amigo máis ou menos próximo. Alégrome de ver que os nosos dous intelectos encriptadores úsana da mesma maneira, fíxome sentir máis cerca.

Ver abrirse o abismo máis íntimo emocióname, coa sensación de poder, de coñecemento e case de agarimo cara a el, por ti, que agora sei que me les. Fágoo como dunha habitación a outra, para xustificar a mordedura, creo, cun sentimento que se transforma en amor. Sei que che rexistrarei todos os días, ata que morras ti ou eu. Pensei deixalo, pero non podo; confesarllo, pero teño medo. O único que se me ocorreu foi escribir isto, desesperada, para que cambies o contrasinal, que agora che coñezo tanto, se pode servir para algo. Se non o fas, eu tomareino como un signo secreto de que aceptas o meu amor, case como unha mostra do teu amor. Como di o poeta Darío Jaramillo, os amores imposibles son os amores máis felices, poida que non poidas amar ao teu amado imposible.

Polo si ou polo non, tenta acceder á miña conta de correo electrónico. O contrasinal é o teu nome.