Bálsamo da traxedia
No teatro romano de Mérida vimos onte, en Sófocles, a Antígona: O incesto entre Edipo e Jokasta, a moza Antígona, terá que enfrontarse a un destino horrible. O resultado, a consecuencia, como adoita ser habitual nas traxedias gregas, é encher o escenario de cadaleitos en hora e media.
Será frivolidade ou o meu ridículo –vós xulgades con calma– pensar, sentir que ante tantas traxedias os problemas de cada un son pequenos. Facendo un exercicio de empatía, así representei aos antigos gregos, a quen a súa vida cotiá pareceulles máis soportable que a que vira no teatro. Consolo de idiotas, se queredes, pero consolo, en fin.
Facendo analogía paréceme que ás veces asimilamos da mesma maneira as imaxes da televisión que tratan a traxedia veciñal, incluídos os informativos. Quizais destacaría unha diferenza importante: nós, do mesmo xeito que o consumismo rápido actual, enchemos continuamente as pantallas cun cadaleito moi vello, aforrando a trama inútil do teatro.
Non quero que a miña filla se disfrace de xitana nos caldereros. Non quero que os nenos xitanos da escola da miña filla gocen de xitanos nos caldereros. Porque ser xitano non é un disfrace. Porque ser xitano non é unha festa que se celebra unha vez ao ano, manchada de roupa... [+]
