O 5 de xullo ofrecestes a primeira rolda de prensa para denunciar o paso da Volta a España por Euskal Herria...

A Volta pasou por última vez hai dezasete anos polo País Vasco, pero naquela ocasión o único que fixo foi atravesar algunhas estradas de Navarra. Son 33 anos, con todo, que non pasou pola CAV. Non fai falta dicir por que naquela época deixaron de traer aquí a Volta. O ano pasado, desde que o Goberno Vasco comezase a xestionar o PSE e o pp, ambas as formacións expuxeron traer aquí, coa escusa da normalización, da palabra que utilizan, diversos eventos deportivos. A selección española de baloncesto estivo en Vitoria-Gasteiz, fixéronse as finais de copa do rei e da raíña en Euskal Herria, e para redondealo todo trouxeron a Volta.

Cualificárono como unha provocación.

Si, porque sabemos o que están a facer estes partidos cando utilizan a palabra “normalización”. Cremos que pasar a Volta por Euskal Herria nesta época, e pasar polos pobos que chamamos expresamente “komantxe” –Zornotza, Elorrio, Bergara...–, é unha provocación.

En xuño pedíuselle á organización que organiza a Volta, Unipublic, que se reunise, pero el non lle contestou.

Queriamos dicirlles que aquí hai moitas preocupacións entre os afeccionados, e unha delas é que queren traer a Volta para que pareza normalización, pero cremos que o que queren facer é reforzar o sentimento de españolidad en Euskal Herria.

Tiñades que pedir a Unipublic que abandonase as etapas de Euskal Herria?

Nós non estamos en contra do ciclismo, non estamos en contra do deporte; para nós é importante que Euskal Herria asuma este tipo de eventos especiais, pero noutro contexto e con outra formulación. Sabemos que a Volta a España saíu fóra do Estado español, que o Tour tamén saíu a Donostia, e non nos opomos a este tipo de iniciativas. O que dicimos é que se nos debe un mínimo de respecto como nación. Atrévense a falar de normalidade, pero é unha triste realidade que os deportistas de aquí teñan que xogar coas seleccións de España e Francia. A normalización máis axeitada sería que eses deportistas tivesen a oportunidade de interactuar coas súas seleccións, e si désemos pasos cara a iso, non teriamos ningún problema en que iniciativas como a Volta sexan benvidas aquí.

Xa se levaron a cabo as primeiras accións de protesta polo paso da Volta por Euskal Herria, e estendeuse o pánico polo que pode pasar nos días das etapas.

No seu momento dixemos que dariamos unha resposta coherente, e que tampouco iamos pór a Volta patas para arriba, que non era a intención de ESAIT.

Destinarase moito diñeiro para financiar as dúas etapas da Volta que pasan por Euskal Herria. Comentaron que sería mellor utilizar estas moedas para fortalecer o ciclismo vasco...

Hai tempo que hai carreiras que van desaparecendo, non só nos niveis profesionais, senón tamén porque lles falta axuda económica. Algúns dos que comentamos, os máis coñecidos: Subida a Urkiola, subida a Arrate... A propia Euskal Bizikleta viuse obrigada a sumarse á Volta ao País Vasco, xa que o Goberno Vasco ha reducido a axuda. E a nivel afeccionado, iso é case o pan de cada día. Para nós é máis coherente dedicar o diñeiro a reforzar as carreiras deica que a pagar as etapas da Volta.

Nun momento de crise no que a cidadanía nos ten que angustiar, Vitoria-Gasteiz porá sobre a mesa ao redor de 110.000 euros para organizar un final de etapa. Pola contra, a selección vasca de fútbol tivo a oportunidade de marcharse ao exterior, xa que se foi porque pediu unha subvención ao Goberno Vasco e non lla concederon. As subvencións para aumentar os sentimentos de españolidad son fáciles de conceder e para outras cousas non existen ou se están reducindo.

A Volta está a piques de pasar por aquí. De verdade, cal cres que será a resposta dos afeccionados vascos? Pode suceder que a maioría animen a saír á rúa con total normalidade e que os que participan nas protestas sexan xente pouco relacionada co ciclismo?

Non o sei. Este pobo é plural e hai opinións de todo tipo. Porque hai xente que di que deberiamos estar contentos de que a Volta pasase por aquí, que iso é bo para nós. Haberá quen vaia ver o ciclismo honestamente; o que pasa é que quen ven esta cuestión desde a conciencia popular, quen a ven como unha imposición, teñen dereito a protestar. O noso obxectivo será que non haxa incidentes entre os afeccionados. Iso non vai suceder, non o creo. A nosa intención é que despois de pasar a Volta por aquí, tanto os organizadores como todos os que ven a Volta déanse conta de que isto é Euskal Herria, que non é outra parte de España, que é outra nación, que ten os seus dereitos.

Falemos doutras cousas que non é o ciclismo. A selección de fútbol senior masculina, que á fin e ao cabo xera máis paixóns, volveu sen estar un par de anos xogando. Pódese dicir que o conflito se resolveu?

Non, non se pode asegurar. Os xogadores comentaron que se este ano xogaban non era porque o problema estaba resolto, senón porque vían que por parte dos afeccionados era necesario que se xogase o partido. Nós, polo menos, temos claro por que houbo unha interrupción de dous anos.

Os xogadores recibiron críticas desde moitos puntos de vista. Algúns clubs, sobre todo o Athletic, tamén falaron con contundencia contra eles.

Coñecendo a Fernando García Macua e á xente que lle rodea, este tipo de presións son bastante lóxicas. Outros clubs, e mesmo outros clubs máis pequenos, canalizaron esa presión, dicindo que o diñeiro que saía do partido da selección era para a canteira, e non para que a canteira se debilitase. Nós dixémolo claramente que non é nada lóxico. A xente que acode ao partido da selección, que pon diñeiro do seu peto, pono para axudar a esa selección e dar pasos no seu favor, non para levala á canteira. A canteira ten unha necesidade, e nese sentido o Athletic deu o seu paso, organizando un partido amistoso, pero hai que destinar o diñeiro que saia do partido da selección, na nosa opinión, e supoño que tamén na opinión dos xogadores é así, á oficialidade das federacións. Os outros son escusas.

Outra crítica que se fai aos xogadores, a algúns, é que non é coherente que se sitúen tan firmemente a favor da selección vasca e que logo traballen coa selección española.

Levante a man quen non teña contradición. É moi fácil facer esta crítica. Ocorre que un futbolista está obrigado a ir si é chamado por unha federación. Hai sancións, poden perder a licenza. Neste sentido, a procura deste tipo de contradicións é fácil. Pero a resposta tamén é sinxela: que as seleccións de Euskal Herria poidan xogar oficialmente, e así veriamos a opción que o xogador elixe, xa sexa de España ou de Euskal Herria. Agora só hai unha, o xogador está obrigado, e non ten nin pés nin cabeza facer este tipo de críticas. O obxectivo destas críticas é sempre manchar o bo nome dos xogadores ante a afección. Non quero dicir que algúns xogadores que xogan con España non senten españois, pero seguramente outros, se lles dá a oportunidade, elixirían a nosa.