Nos tempos en que o mundo era chan, había un pobo que vivía mirando á festa, á violencia. Durante o verán celebrábanse os seus actos relixiosos e lúdicos, e durante o verán producíanse as máis terribles violacións. Non só nestas cálidas festas, senón que sobre todo nelas fíxose patente que cando para algúns era un xogo, o abuso e a barbarie, para outros se convertía nunha falta de respecto e unha dor, e en ocasións, a morte, como veremos máis adiante.

Avoa por avoa e pai por pai, o mundo cambiou radicalmente co paso dos anos. Todas aquelas supersticiones da planitud do mundo quedaron atrás. Porque a ciencia demostrou que este planeta que habitamos era redondo. Realmente coñecemos a Terra; a Lúa, tamén en Marte.

No entanto: festas festivas e violencias violentas. Nestes asuntos, nada renovouse. E hoxe todo segue igual.

Brigadas do caos. Para as festas, o pobo é un apaixonado dos panos: para demostrar a chegada das festas, todos levan un pano atado ao pescozo. Os cidadáns levan algúns días o vermello, outros o azul e, en ocasións, o verde.

Como no catro recunchos do mundo, o solsticio de verán é o escenario onde se celebran as primeiras festas xigantescas. Tanto os mozos como os maiores toman o pano vermello e diríxense á festa: ben a correr diante do touro, ben a tocar a música, ou ben a cear en compañía.

Co mesmo modus operandi, collendo o pano vermello e atado ao pescozo, aí salguen as brigadas de caos e confusión, que se mesturan co resto da poboación e vólvense invisibles. Ás horas, con todo, precipítanse e distinguíanse: uns por causa da augardente, outros por causa de quen sabe que.

Primeiro íllanse e despois énchense de inxurias ao resto da poboación; na maioría dos casos, mulleres. E aí empeza a carga da muller festiva, de ninguén máis que ela.

Toman ás súas mulleres de mala gana, a pesar seu, como sempre, pero esta vella novidade consiste en abandonalas, despois de ser violadas, nas murallas, ou debaixo dun coche, ou no mar... para que eses esveltos corpos ínchense e estrélanse ante todos os ollos.

Festas libres. As festas son moitas e variadas en todas partes. Pero o xogo duns non sempre coincide co doutros.As mulleres pediron
que se celebren as festas libres, que se celebrarán o domingo. Piden perseguir a eses escuadrones que se disfrazan de alcol. Constituíron a autodefensa. E pedírono, pediron ás autoridades que poñan o stop chip nos panos do pescozo. En todas esas que ás veces son vermellas, azuis, ou ás veces verdes.

Para quen non saiba o que é o chip de stop, digamos que é un dispositivo, un pequeno e anano aparello electrónico que detén ao portador a través dun forte impulso eléctrico. O impulso eléctrico actívase cada vez que se escoita a frase “non, foder; déixao en paz” a un metro de distancia. O terceiro impulso pode deixar sempre impotente, ben e mal, ao portador do dispositivo, xa que o corpo tenso non volverá levantarse.

Festas libres e sexo libre. Pano no pescozo e pene no buraco. Un pano ao pescozo e un belisco á beira do fodido. Á carta, pero en consenso. Bo tempo e mellor humor.