Cheiro na cabeza
O pobre Romeo, que fora a pedir a Julieta, vendeunos Shakespeare ao amparo dun mingrando (Púnica granatum); si, o escritor sabería o favor que esta planta ten para a fertilidade...
Outro vendedor, un vendedor de plantas, puxo o nome de “William Shakespeare” a unha planta patentada por el mesmo. Chámase así unha rosa. O seu autor, David Austin. Conta cun muesca mundialmente coñecido e traballa sobre todo o estilo das rosas antigas na creación de novas plantas.
A rosa que leva o nome do gran escritor procede da mestura ou hibridación das outras dous rosas, cos seus pais “The Squire” e “Mary Rose”. Naceu en 1987 e desde entón foi conquistando moitas esquinas, en hortas, corazóns, ramos de flores, narices... Ten un terrible aroma a rosas modernas, o máis famoso das antigas rosas, o mítico rosal de Damasco, segundo os expertos.
Hoxe en día, esta é a característica máis difícil de atopar nas novas plantas, o cheiro. Os creadores e vendedoras só pensan nas atractivas mesturas de cores, nas grandes flores, nas formas espectaculares e nas plantas que esta sociedade que só pensa para os ollos vai comprar.
O autor desta nova rosa “William Shakespeare” tiña a intención de reunir no casco, ademais do olfacto, outros sentidos. Para a vista, os pétalos de dobre corola parten do escarlata e múdanse á púrpura; din que é o máis elegante dos vermellos vivos ou escuros. Pétalos de veludo para o tacto. Non tiven ocasión de probalo, xa llo direi...
É un rosal de gran valor para facer fronte ás enfermidades e, por tanto, idóneo para as terras do noso fluxo atlántico. O que queira vela non ten máis que achegarse á casa natal do famoso escritor que leva o seu nome, na rúa Henley, en Stratford-upon-Avon, onde se atopa unha boa colección de rosas. Posto polo creador-vendedor. Non sei, publicidade, propaganda, ou as dúas cousas.
Na nosa latitude a suor da maior parte das plantas móvese na primavera, e nesta época gozaremos das grandes floraciones. As flores son o símbolo da beleza: para ver, para cheirar... E para probar? Comiches algunha flor? Seguro que si.
Quen non comeu alcachofas (Cynara... [+]
Lilipak edo nartzisoak loretan dira. Nabarmen adierazten dute mendean hartutako bere lurren berri. Neguan loratzen dira, kolore zuri-hori ikusgarritan, eta usaina bafadaka hedatzen dute. Multzoka bizi dira; lurpean erraboila emankorra dute, eta bat zen tokian, urtetik urtera... [+]
Udari begira jarri gaituen eguraldi honek landareak ederki mugitu ditu. Gu ere bai. Zaldibarren, Eitzaga auzoko zabortegiko madarikazioaren ardurak eskatzera, eta langileei, haien senideei eta auzotarrei babesa emateko manifestazioan Eibarko Amañatik abiatu ginen. Hasi... [+]
Recordo de neno como o chamabamos o “chito”. A flor lembrábanos a cabeza da galiña. José María Lakoizketa recibiu o nome de “kurkubia” en Bertizarana en 1888, xa que o seu froito se asemella a un kurkubi ou botello. Di que en Cinco Vilas chámanlle “cascabel”... [+]
O perigo de extinción das plantas pode ter moitas razóns. Antigamente dividíanse en tres grupos: enfermidades, pragas e herbas ou plantas “malas”. Hoxe en día téndese a chamar peste a todos os desastres das plantas. Antes chamábase praga a un accidente causado pola... [+]
Na pila de estiércol e desperdicios adoita haber un hóspede no verán, aínda que non sempre: estramonio ou estramonio, Datura stramonum. Algúns tamén recibiron os nomes de “carboeiro” ou “higuzoro” para esta planta. É unha planta rechamante, ergueita, cun follaje... [+]
O ano de Dalia, a pinnata Dahlia, foi elixido este ano polos organizadores da festa. Ben dito, é o ano de Dahlia. Os dicionarios e enciclopedias en eúscaro chaman “dalia” a esta planta; eu creo que deberiamos chamala “dahlia”.
Os invasores españois que coñeceron a... [+]
Púxenme un pouco máis tranquila o día en que a noite se fixo máis longa que o día claro e alégrome de que esteamos seis meses así. Non podo negar que o verán foi fermoso, pero cheira mellor ao outono. Ás plantas failles “xices” coa chegada do outono. As horas... [+]
Sábese que as plantas cheiran, cada vez máis. Hai tempo que sabiamos que o martingal das plantas era para protexerse dos animais herbívoros: a planta que foi mordida solta o cheiro para avisar ás plantas veciñas, que amasarán as follas e non serán de gusto para o... [+]
Ultimamente preguntaba a Joxe Anton Arze, un dos paisajistas vascos máis belos, sobre os nomes das plantas que tiñan flores brancas. Xa está baixo a súa luz esmorecente.
Lilipa dos poetas (Narcissus poeticus), Perico de estrela (Stelaria holostea), Espino branco... [+]
O seu parente é o O-Belar (Papaver somniferum), pero en comparación con el, é a Michoneta (Papaver Rhoeas). A mapoula é moi coñecida; tamén se lle coñece como “urdemutur” e “urdamutur”. Ao chegar a primavera, a terra ruborízase cada ano. Tamén revive o rubor da... [+]